تأثير عمل مبتني بر اعتماد به وعده‌هاي الهي در معرفت ديني با تأكيد بر آيۀ 122 سورۀ توبه (آيۀ نفْر)

انسان موجودي مستعد و نيازمندِ تأديب و تربيتِ مستمر است و حياتِ ديني بستري است تا رشد و تربيتِ شايستۀ انسان را به او بدهد. يكي از برجسته‌ترين وجوه زندگيِ ديني، عملِ مبتني بر اعتماد به وعده‌هاي الهي است. تحليل كاركرد تربيتي عمل معتمدانه به وعده‌هاي الهي، مسئله‌اي است كه پژوهش حاضر به روش توصيفي _ تحليلي تلاش دارد آن را در قلمرو زندگي ديني و در ارتباط با فرايندي تربيتي با استفاده از متن قرآن و تفاسير گوناگون بررسي نمايد.يافته‌هاي اين پژوهش عبارت‌اند از: 1) در صورت تداومِ حركتِ انسان در وادي حيات ديني، دستيابي او به سطوح عالي تربيت و معرفت‌هاي يقيني عميق‌تر ميسر خواهد شد.2) مشاهدۀ تحققِ وعده‌هاي الهي، هم به مثابۀ بيّنه براي ورود به واديِ زندگي ديني است و هم به عنوان فرايندي تربيتي در زندگي ديني براي حصولِ معرفت‌هاي عميقِ ديني مطرح است. 3) تفقّه در منطق قرآن، متوجه ادراكاتِ قلبي است و اصطلاحاً بر معرفت‌هاي عميق حاصل‌شده‌اي كه در قلمرو باور قرار دارند، تمركز دارد. 4) عمل مبتني بر اعتماد به وعده‌هاي الهي، در حصولِ تفقّهِ ديني، طريقيتِ منحصربه‌فردي دارد تا جايي كه سبب مي‌شود آدمي به مقامِ «انذار» كه صبغۀ رسالتي دارد، بار يابد. انسان موجودي مستعد و نيازمندِ تأديب و تربيتِ مستمر است و حياتِ ديني بستري است تا رشد و تربيتِ شايستۀ انسان را به او بدهد. يكي از برجسته‌ترين وجوه زندگيِ ديني، عملِ مبتني بر اعتماد به وعده‌هاي الهي است. تحليل كاركرد تربيتي عمل معتمدانه به وعده‌هاي الهي، مسئله‌اي است كه پژوهش حاضر به روش توصيفي _ تحليلي تلاش دارد آن را در قلمرو زندگي ديني و در ارتباط با فرايندي تربيتي با استفاده از متن قرآن و تفاسير گوناگون بررسي نمايد.  يافته‌هاي اين پژوهش عبارت‌اند از: 1) در صورت تداومِ حركتِ انسان در وادي حيات ديني، دستيابي او به سطوح عالي تربيت و معرفت‌هاي يقيني عميق‌تر ميسر خواهد شد. 2) مشاهدۀ تحققِ وعده‌هاي الهي، هم به مثابۀ بيّنه براي ورود به واديِ زندگي ديني است و هم به عنوان فرايندي تربيتي در زندگي ديني براي حصولِ معرفت‌هاي عميقِ ديني مطرح است. 3) تفقّه در منطق قرآن، متوجه ادراكاتِ قلبي است و اصطلاحاً بر معرفت‌هاي عميق حاصل‌شده‌اي كه در قلمرو باور قرار دارند، تمركز دارد. 4) عمل مبتني بر اعتماد به وعده‌هاي الهي، در حصولِ تفقّهِ ديني، طريقيتِ منحصربه‌فردي دارد تا جايي كه سبب مي‌شود آدمي به مقامِ «انذار» كه صبغۀ رسالتي دارد، بار يابد.