بررسي نوسانات منطقه‌اي دما و بارش در جنوب غرب آسيا

با توجه به اهميت موضوع تغيير اقليم در قرن حاضر، بررسي روند پارامترهاي اقليمي از اهميت ويژه اي برخوردار است.  تغييرات در پارامترهاي اقليمي به ويژه دما وبارش به عنوان مهم ترين پارامترهاي اقليمي مي توانند فرايندهاي هيدرولوژيكي، كشاورزي، محيط‌زيست، بهداشت، صنعت واقتصاد را تحت تأثيرقراردهد و ارزيابي اين تغييرات در يك منطقه،كمك فراواني به چالش‌هاي مديران وبرنامه ريزان منابع آب خواهد كرد. لذا در اين پژوهش به ارزيابي روند تغييرات اقليمي از طريق روند تغييرات دما و بارش به‌صورت سالانه در يك دوره ي 30 ساله (2015-1986) در ايستگاه هاي سينوپتيك واقع در ايران و كشورهاي منطقه كه در چند دهه اخير با بحران خشك‌سالي و گردوغبار روبه‌رو بوده اند با استفاده از روش هاي آماري تحليل روند پرداخته شد. ايستگاه هاي هواشناسي مورد بررسي شامل 66 ايستگاه سينوپتيك واقع در 18 كشور منطقه و روش هاي مورد استفاده در بررسي روند نيز شامل آزمون ناپارامتري من كندال، تخمين گر شيب سن و همچنين شيب خط رگرسيون است. نتايج حاصل نشان داد كه به‌طور كلي در منطقه مورد مطالعه دما داراي روند افزايشي و بارش داراي روند كاهشي است كه در برخي ايستگاه هاي و برخي سري ها، اين روند كاهشي و افزايشي معني دار شده است. همچنين روند تغييرات بارش نيز شديدتر و مشخص تر از تغييرات دمايي است. بيشترين  ميزان تغييرات دما مربوط به ايستگاه ايروان با شيب خط 0.29 و كمترين ميزان مربوط به ايستگاه شهركرد تقريباً بدون تغيير است. بيشترين ميزان كاهش بارش نيز مربوط به ايستگاه هاي سنندج و وان هر دو با شيب خط 5.3 و سپس كرمانشاه با شيب 5.1 است. لذا با توجه به تغيير پارامترهاي اقليمي در منطقه مورد مطالعه،ضروري است برنامه ريزان مربوطه در كشورهاي منطقه راهكارهاي لازم براي كاهش پيامدهاو سازگاري با شرايط آب و هوايي جديدرا اتخاذ نمايند.