اثر حاد فعاليت هوازي فزاينده با دست و پا بر پاسخ ضربان قلب و فشارخون بازيافت در دختران فعال و غيرفعال

چكيده ضربان قلب ريكاوري يك روش غير تهاجمي براي ارزيابي تنظيم اتونوم قلبي مي‌باشد. هدف از اين مطالعه بررسي اثر حاد فعاليت هوازي فزاينده با دست و پا بر پاسخ ضربان قلب و فشارخون بازيافت در دختران فعال و غيرفعال بود. براساس اكسيژن مصرفي بيشينه، 12 آزمودني‌ در دوگروه فعال (6 نفر) و غيرفعال (6 نفر) قرار گرفتند و طي روزهاي مجزا، هر دو آزمون هوازي فزاينده را روي كارسنج دستي و پايي مونارك تا رسيدن به واماندگي اجراكردند. سپس مقادير ضربان قلب (قبل،30 ثانيه، 1، 2 و3 دقيقه بعد از فعاليت) و فشارخون سيستول (قبل،30 ثانيه،3 و30 دقيقه بعد از فعاليت) اندازه‌گيري گرديد. جهت تحليل آماري داده‌ها از تحليل كوواريانس در سطح معنا‌داري 0.05 استفاده شد. متعاقب اجراي هر دو پروتكل، گروه فعال بازيافت ضربان قلب و فشارخون سريع تري را در مقايسه با گروه غيرفعال نشان داد، اما اين تغييرات معنا دار نبود (0.05 P). تنها در دقيقه سوم ريكاوري، پس از فعاليت فزاينده با پا، تفاوت معناداري در ضربان قلب ريكاوري بين دختران فعال و غيرفعال وجود داشت (0.029=P). به طور خلاصه، پاسخ بدني دختران فعال به ريكاوري شاخص‎هاي بازيافت، متعاقب اجراي فعاليت هوازي با هر دو اندام تحتاني و فوقاني بهتر از دختران غيرفعال بود هر چند اين تفاوت معنادار نبود.