بررسي فراواني استعمال سيگار در بين بيماران بدحال مبتلا به كوويد-19

در اين مقاله به بررسي نرخ شيوع استعمال سيگار در بين افراد مبتلا به بيماري كوويد19 پرداخته و بررسي مي شود كه آيا تفاوتي ميان توزيع افراد سيگاري بين دو جامعه آماري بيماران بد حال كرونايي و كل جامعه ايران وجود دارد يا خير. براي اينكار ابتدا يك نمونه 300 تايي از بيماران كرونايي بستري در بيمارستان هاي دو شهر تهران و رشت تهيه شد. سپس از طريق آزمون آماري غير پارامتري تصادفي بودن دورهاي والد ولفويتز نشان داده مي‌شود كه نمونه اخذ شده به صورت تصادفي انتخاب شده و امكان تعميم نتيجه حاصل از نمونه به جامعه بيماران كرونايي بستري در بيمارستان‌ها وجود دارد. در ادامه اين فرضيه كه نرخ شيوع سيگار در بين بيماران كرونايي بستري در بيمارستان‌ها با نرخ شيوع سيگار در كل جامعه ايراني برابر است، از طريق آزمون فرضيه‌هاي آماري غير پارامتري بررسي شده است. بدين منظور از آزمون نيكويي برازش كاي دو ( chi;2 ) استفاده شده و مشاهده شد كه اين فرضيه مردود است. داده‌ها نشان مي‌دهند تفاوت معني‌داري بين نرخ شيوع مصرف سيگار بين افراد كرونايي بدحال و كل جامعه ايران وجود دارد. همچنين با توجه به يكطرفه بودن آزمون نيكويي برازش كايدو مي توان اينگونه نتيجه گرفت كه بر خلاف تصور اوليه، نرخ شيوع مصرف سيگار در بين افراد كرونايي بستري در بيمارستان‌ها كمتر از اين نرخ در كل جامعه ايران است. نتايج فوق لزوم تحقيقات جدي در اين زمينه را نشان داده و مويد آن است كه مي بايست ضمن پرهيز از هرگونه گرايش مثبت يا منفي نسبت به استعمال دخانيات علل و عوامل موثر در اين پديده بررسي شده و شايد بتوان داروهايي بر اين اساس تهيه و توليد نمود.