تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر بيان ژن‌هاي LXRa، PEPCK و G6PC2 در كبد موش‌هاي چاق پيش‌ديابتي

مطالعة حاضر با هدف بررسي تأثير هشت هفته تمرين هوازي بر بيان LXRa mRNA، PEPCK و G6PC2 در بافت كبد موش هاي چاق پيش‌ديابتي انجام شد. تعداد 18 سر موش نر C57BL/6 به دو گروه تقسيم شدند: 1 موش هاي تغذيه‌شده با رژيم غذايي پرچرب (موش هاي پيش‌ديابتي) (تعداد = 12) و 2 موش هاي تغذيه‌شده با رژيم غذايي استاندارد (موش هاي غيرچاق) (تعداد = 6). تأييد شرايط پيش‌ديابتي با تست تحمل گلوكز (GTT) انجام گرفت. سپس موش هاي پيش‌ديابتي به‌طور تصادفي به دو گروه تقسيم شدند: رژيم غذايي پرچربتمرين (HFDExe) و رژيم غذايي پرچرببي‌تحرك (HFDSed). موش هاي گروه تمريني به‌مدت هشت هفته و پنج روز در هفته با سرعت متوسط 21 متر بر دقيقه و به‌مدت 45 دقيقه روي نوار گردان تمرين كردند. 24 ساعت پس از آخرين جلسة تمريني، موش ها قرباني و خون از قلب موش ها گرفته شد. بافت كبد جدا شد و براي اندازه‌گيري سطح بيان LXRa و ABCA1 در دماي 70 درجة سانتي گراد نگهداري شد. نتايج نشان داد سطوحLXRa  و ABCA1 كبدي در موش هاي تمرين‌كرده به‌طور معناداري از موش هاي تمرين‌نكرده بيشتر بود. بيان نسبي ژن هاي كليدي در گلوكونئوژنز ازجمله G6PC2 و PEPCK در كبد موش هاي تمرين‌كرده در مقايسه با موش هاي تمرين‌نكرده به‌طور معناداري كاهش پيدا كرد. همچنين تمرين هوازي موجب كاهش استئاتوز و آنزيم هاي كبدي در موش هاي پيش‌ديابتي شد. به‌دنبال تمرين بدني، بيان ژن LXRa و ABCA1 در كبد موش ها افزايش پيدا كرد و موش ها را از چاقي القاشده توسط HFD محافظت مي كند و خطر بيماري كبد چرب را كاهش مي دهد.