بررسي ارتباط شاخص‌هاي باليدگي، عملكردي و هورموني با زمان انجام‌ بازي‌ (مسابقه) در بازيكنان فوتبال نخبه نوجوان در طول فصل

زمان بازي (مسابقه) ممكن است تحت‌تأثير ميزان باليدگي، فعاليت هورموني و سطح آمادگي جسماني بازيكنان نوجوان قرار گيرد؛ به همين دليل مطالعة حاضر با هدف تعيين و ارتباط شاخص  هاي باليدگي، عملكردي و هورموني با زمان انجام بازي در بازيكنان نخبة نوجوان فوتبال انجام شد. در اين پژوهش 31 بازيكن فوتبال نوجوان با ميانگين سني 0.252 ± 16.51سال در طي يك دوره فصل فوتبالي پايش شدند و مدت زمان بازي در مسابقات بازيكنان ثبت شد. بعد از اتمام فصل، شاخص  هاي آنتروپومتريك، هورموني] هورمون رشد و فاكتور رشد شبه‌ انسوليني [(IGF1) با روش كمّي لومينسانس، ميزان باليدگي به‌وسيلة ارزيابي سن اسكلتي، آزمون هاي عملكردي ]پرش ارتفاع (CMJ)براي ارزيابي توان انفجاري، تست غيرخطي (7RST) براي ارزيابي توان بي‌هوازي و تست يويو براي ارزيابي حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2max)[ اندازه گيري شدند. براي تعيين همبستگي از روش هاي پيرسون و اسپيرمن استفاده شد و براي محاسبة پيش‌بين متغيرها رگرسيون خطي چندگانه در سطح معناداري كمتر از 0.05 انجام شد. نتايج همبستگي بين متغيرها نشان داد كه زمان انجام‌ بازي با VO2max (r=0.56 )، سن اسكلتي (0.42 = p )، توان انفجاري(0.40 = r)، انحراف باليدگي (0.38 = r) و IGF1(r=036 ) ارتباط معناداري داشت. تحليل رگرسيون خطي چندگانه نشان داد كه زمان انجام بازي با استفاده از شاخص هاي مطالعه‌شده به‌طور معناداري پيش بيني شد (0.55 = R2). براساس نتايج پژوهش حاضر، سطح بالاي IGF1 و VO2max نقش عمده اي در انتخاب و زمان انجام بازي بازيكنان در رقابت ها دارد؛ بااين‌حال، واقع بينانه تر به‌نظر مي رسد كه ساير موارد تأثيرگذار بر انتخاب بازيكنان براي بازي و زمان انجام بازي نيز درنظر گرفته شوند.