مقايسه اثر ورزش در خشونت بزهكاران ورزشكار و غير ورزشكار

مقدمه: ورزش به عنوان يكي از فعاليت هاي مهم اوقات فراغت، داراي اهداف تربيتي متعددي بوده و مي تواند در سازگاري بزهكاران با محيط ندامتگاه موثر واقع گردد. هدف پژوهش حاضر مقايسه اثر ورزش در خشونت بزهكاران ورزشكار و غير ورزشكار استان خوزستان در سال 13981397مي باشد. روش كار: پژوهش حاضر در دو مرحله كيفي كمي (روش شناسي) و توصيفي مقايسه اي انجام شد. نمونه آماري پژوهش در مرحله كيفي 12 تن شامل كارمندان، اعضاي هيات علمي و بزهكاران و در مرحله كمي پژوهش487 تن (291 تن بزهكار ورزشكار و 196 تن بزهكار غير ورزشكار) بودند. نمونه گيري در مرحله كيفي به روش غيرتصادفي و هدفمند و در مرحله كمي به روش تصادفي منظم و بر اساس جدول كرجسي و مورگان انتخاب شدند. در مرحله اول (كيفي) مقياس اثر ورزش در خشونت بزهكاران (Effect of Exercise on Criminals Violence Scale) با تحليل مصاحبه هاي انجام شده، طراحي و روايي سازه، واگرا، همگرا و پايايي تركيبي مقياس اندازه گيري شد. در مرحله دوم (كمي) پرسشنامه جمعيت شناختي و مقياس طراحي شده و بين نمونه هاي بخش كمي توزيع شد. داده ها به وسيله نرم افزارهاي آماري اس پي اس اس نسخه 22 و پي ال اس نسخه 23 مورد بررسي گرفت. يافته ها: در مرحله اول مقياس اثر ورزش در خشونت بزهكاران با 36 عبارت و 5 درون مايه اصلي سلامت جسماني، سلامت رواني، عدم بازگشت مجدد به ندامتگاه، كاهش خشونت و مشاركت گروهي طراحي و روانسنجي گرديد. نتايج مرحله دوم نشان داد كه تفاوت ميزان خشونت در بزهكاران ورزشكار (57/0) در مقايسه با بزهكاران غيرورزشكار (41/0) معنادار بوده است. نتيجه گيري: با توجه به تاثير ورزش در كاهش خشونت بزهكاران، پيشنهاد مي شود مديران و مسئولين، برنامه هاي منظم و گسترده تري جهت ايجاد كلاس ها و امكانات ورزشي در ندامتگاه ها، اتخاذ نمايند.