پديد آورندگان :
بياتي، محمد حسين دانشگاه امام صادق , جاودان، محمد صادق دانشگاه امام صادق , رجبي، سجاد دانشگاه امام صادق(ع) - دانشكده اقتصاد، تهران، ايران
كليدواژه :
قراردادهاي نفتي , قراردادهاي بالادستي , فقه جعفري , قواعد فقهيه , قرارداد مشاركت در توليد
چكيده فارسي :
صنعت نفت و گاز به دليل سرمايه بري بالا و نياز به فناوري هاي نوين علوم مختلف، نياز به ابزارهايي متمايز جهت تأمين مالي و اجرا دارد. قراردادهاي بالادستي در نفت و گاز مهمترين ابزار جذب سرمايه گذاران و پيمانكاران در اين صنعت است. پس از معرفي ترتيبات امتيازي، به سبب خلل شرعي و قانوني آن، برخي كشورها به سمت قراردادهاي خدماتي رفتند و ايران به‌عنوان كشوري اسلامي، قراردادهاي بيع متقابل را ابداع و معرفي كرد. درعين‌حال، برخي ديگر از كشورها همچون اندونزي نوع ديگري از قراردادها تحت عنوان مشاركت در توليد را معرفي نمودند. بررسي تجربه هاي صنعت نفت نشان داده است كه عموماً كارايي قراردادهاي مشاركت در توليد در ايجاد انگيزه براي پيمانكار، ايجاد سود بالاتر براي كشور ميزبان، كسب شرايط عمومي شركتها بالاتر از قراردادهاي خدماتي بوده است. در اين پژوهش با هدف بررسي قراردادهاي مشاركت در توليد نفت و گاز طبق فقه اماميه، اين قرارداد با شش قاعده فقهيه نافذ در قراردادها، شامل قاعده لاضرر، قاعده نفي غرر، قاعده غرور، قاعده نفي سبيل، قاعده حرمت أكل مال بالباطل و قاعده تنجيز تحليل شده است. نتايج اين بررسي نشان داده است كه قراردادهاي مشاركت در توليد با قواعد شش‌گانه در تعارض نبوده؛ لذا از باب قواعد فقه اماميه به اصل قراردادهاي مشاركت در توليد خللي به وجود نمي‌آيد.
چكيده لاتين :
The oil and gas industry needs distinct tools for financing and implementation because of its high capital-intensity and the need for new technologies in various sciences. Upstream contracts in oil and gas are the most important means of attracting investors and contractors in the industry. After introducing concession arrangements, due to its religious and legal impediments, some countries switched to service contracts, and Iran, as an Islamic country, invented and introduced a buy-back contract. At the same time, some other countries, such as Indonesia, have introduced partnership contracts for production. An examination of the oil industry's experience has shown that the efficiency of production partnership contracts has generally been higher than that of service contracts to motivate the contractor, generate higher profits for the host country, and obtain general conditions for companies. In this study, with the aim of reviewing partnership contracts for oil and gas production according to Imamieh jurisprudence, this contract has been analyzed with six important rules of jurisprudence in the contracts, including La Darar rule, Nafye Gharar rule, Ghorur rule, Nafye Sabil rule, Prohibition of Akl al Mal Bil Batil, and Tanjiz rule. The results of this study have shown that the production sharing contracts are not in conflict with the principles of Imamiyyah jurisprudence and there is no jurisprudence in the principle of contracts of production participation.
