مقايسه سطوح سرمي اُركسين A بين افراد مبتلا و غيرمبتلا به كوه‌گرفتگي حاد

هدف: كوه گرفتگي حاد معمولاً پس از صعود افراد سازگاري نيافته به ارتفاع بالاتر از 2500 متر رخ مي دهد. هدف از پژوهش حاضر بررسي و مقايسه سطوح سرمي اُركسينA در افراد مبتلا و غيرمبتلا به كوه گرفتگي حاد بود. روش شناسي: بدين منظور تعداد 14 آزمودني زن و مرد به طور داوطلبانه در پژوهش شركت نمودند. آزمودني ها ساعت نه از شهر تهران با استفاده از تله كابين توچال به ارتفاع 3700 متري منتقل شدند و از آنجا پس از حدود 20 دقيقه كوه پيمايي سبك به جان پناه قله توچال به ارتفاع حدود 3960 متري رسيدند. نمونه گيري خون براي اندازه گيري سطوح سرمي اُركسينA در سه مرحله انجام شد: پيش از صعود در شهر تهران، 30 دقيقه پس از رسيدن به ارتفاع 3960 متري و 24 ساعت پس از اقامت در ارتفاع. ملاك تشخيص كوه گرفتگي حاد كسب دست كم سه امتياز از پرسشنامه ليك لوئيس به شرط داشتن سردرد بود. يافته ها: نيمي از آزمودني ها (7=n) به كوه گرفتگي حاد مبتلا شدند. آزمون تي مستقل نشان داد آزمودني هايي كه در ارتفاع به كوه گرفتگي حاد مبتلا شدند، به طور معناداري سطوح اُركسينA پايين تري در تهران داشتند (0/044=p). اما، پس از گذشت 30 دقيقه و نيز 24 ساعت در ارتفاع، سطوح اُركسينA مبتلايان و غيرمبتلايان تفاوت معناداري نداشت (به ترتيب 0/08=p و 0/10=p). سطوح اُركسينA در تهران و همچنين 30 دقيقه پس از رسيدن به ارتفاع، همبستگي منفي معناداري با امتياز پرسشنامه ليك لوئيس داشتند (به ترتيب 0/025=p و 0/044=p). نتيجه گيري: در نتيجه گيري كلي مي توان سطوح سرمي اُركسين A در ارتفاع پايين را به عنوان شاخصي براي شناسايي افراد مستعد به كوه گرفتگي حاد در ارتفاع بالا در نظر گرفت.