مقايسه تاثير تمرين هوازي در آب دريا و ساحل بر عملكرد اندوتليال، التهاب و استرس اكسيداتيو مردان مسن داراي اضافه وزن

هدف : هدف از پژوهش حاضر، مقايسه تاثير تمرين در آب و خشكي بر عملكرد اندوتليال، التهاب و استرس اكسيداتيو مردان مسن داراي اضافه وزن بود. روش كار:  30 مرد داراي اضافه وزن 50 تا 55 ساله با شاخص توده بدني بين 25 تا 30 به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شده و به طور تصادفي در سه گروه تمرين در آب دريا، تمرين در ساحل و كنترل (هر گروه 10 نفر) قرار گرفتند.  برنامه تمريني به مدت 8 هفته اجرا شد. تمرين (هم در ساحل و هم در آب دريا) شامل 25 دقيقه دويدن بود كه براي هفته هاي اول تا هشتم به ترتيب با 60%، 65%، 70%، 70%، 75%، 75%، 80% و 85% ضربان قلب بيشينه انجام شد. براي كنترل ضربان قلب از ضربان سنج پلار استفاده شد. 24 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرين جلسه مداخلات نمونه خوني در وضعيت 12 ساعت ناشتايي از همه گروه ها گرفته شد. براي هر نمونه مقادير پروتئين فاز حاد، مالون دي آلدهيد، اندوتلين 1، نيتريك اكسايد و پاسخ اتساع عروق حاصل از جريان خون اندازه گيري شد.  يافته ها: نتايج نشان داد كه سطوح MDA، CRP و ET1 در دو گروه تمرين در مقايسه با گروه كنترل به طور معنادار كاهش و مقادير NO و FMD در دو گروه تمرين در مقايسه با گروه كنترل به طور معنادار افزايش يافتند (p 0/05)، اما تفاوت معناداري بين دو گروه تمرين وجود نداشت (P 0/05).  نتيجه گيري: احتمالا تمرين هوازي هم در آب دريا و هم در خشكي مي تواند منجر به بهبود عملكرد اندوتليال مردان سالمند داراي اضافه وزن مي شود و از اين طريق از بروز بيماري هاي قلبي عروقي در اين افراد پيشگيري مي كند. تصور بر اين است كه كاهش استرس اكسيداتيو و التهاب از دلايل عمده ي بهبود عملكرد اندوتليال بدنبال تمرين هوازي مي باشند.