بررسي فقهي نظريه اتصال و امتزاج در تصفيه آب‌هاي آلوده

افزايش روزافزون جمعيت و رشد شتابان صنعتي‌شدن و كاهش كيفيت منابع آب در سطح جهان محدوديت‌هايي را براي استفاده از آب ايجاد كرده است. به همين دليل يكي از راهكارهاي حل اين معضل، استفاده از آب‌هاي نامتعارف و تصفيه فاضلاب و استفاده از آن در مصارف مختلف شرب، كشاورزي و بهداشت است. علي‌رغم اينكه به‌لحاظ فني و مهندسي به اين موضوع به‌تفصيل پرداخته شده است، ولي متأسفانه به‌لحاظ فقهي به شيوه تطهير آب‌هاي آلوده ناشي از فاضلاب پرداخته نشده است. يكي از موضوعات مهمي كه فقها در موضوع شيوه تطهير آب‌هاي آلوده بدان پرداخته‌اند آن است كه آيا فاضلاب تصفيه‌شده بعد از زوال اوصاف ثلاثه (بو، طعم و مزه) به‌مجرد اتصال به آب‌هاي عاصم تطهير مي‌شود يا خير. دراين‌باره دو نظر عمده در فقه وجود دارد؛ عده‌اي قائل به نظريه اتصال شده و برخي ديگر معتقدند كه اتصال كفايت نمي‌كند و امتزاج نيز علاوه بر اتصال شرط است. در اين مقاله سعي شده است با تبيين پيشينه فقهي موضوع، ادله فقهي قائلان دو نظريهٔ اتصال و امتزاج مورد بررسي قرار گرفته و ديدگاه مختار در اين باره تبيين شود. ديدگاه مختار در اين مقاله، نظريه اتصال بوده و مهم‌ترين دليل اثبات اين نظريه، روايت ابن‌بزيع از امام رضا(عليه السلام) است.