راهبردهاي ايران و تركيه در عراق پس از سقوط صدام

جمهوري اسلامي ايران و تركيه به عنوان دو قدرت منطقه اي، از ديرباز به عنوان دو رقيب اصلي در خاورميانه شناخته شده اند. در طي سال هاي اخير روابط ايران و تركيه همواره آميخته اي از تعامل و رقابت بوده است. در اين ميان، يكي از مسائلي كه در سال هاي اخير به نحوي نمايانگر بُعد رقابتي ميان جمهوري اسلامي ايران و تركيه بود، عراق و تحولات سياسي در اين كشور است. در جريان تحولات سياسي عراق، جمهوري اسلامي ايران و تركيه در بسياري از موارد رفتار متناقضي را در قبال تحولات سياسي اين كشور در پيش گرفتند. از همين رو، هدف اين نوشتار حاضر، تبيين راهبردهاي جمهوري اسلامي ايران و تركيه در قبال كشور عراق و تحولات سياسي اين كشور در دوران پسا صدام مي باشد. در اين راستا، نويسنده با استفاده از روش توصيفي – تحليلي و با رويكردي مقايسه اي، به دنبال پاسخ گويي به اين پرسش اساسي بوده است كه جمهوري اسلامي ايران و تركيه چه رويكردي را در قبال تحولات سياسي عراق اتخاذ كرده اند؟ فرصيه اي كه در پاسخ به اين پرسش مطرح مي شود اين است كه تركيه سعي كرده است تا با حمايت از گروه هاي عرب سني و كرد، موازنه را به نفع خويش تغيير دهد. جمهوري اسلامي ايران نيز تلاش كرده است تا با حمايت از گروه هاي شيعي و كرد، موازنه را به نفع خويش حفظ كند.