بازنويسي خلاق يا ساده؟ (بررسي داستان‌هاي بازنويسي شده ويس و رامين، خسرو و شيرين و ليلي و مجنون)

بازنويسي متون كهن ادبي براي مخاطب كودك و نوجوان يكي از دغدغه هاي نويسندگان اين حوزه است. بازنويسي خلاق و مناسب متون كهن باعث ترغيب مخاطب به خوانش متن اصلي مي شود. در عين حال، سؤالاتي كه در اين زمينه، قابل تأمّل به نظر مي رسد اين است كه: چه معيارهاي براي بازنويسي ساده و خلاق متون وجود دارد؟ كدام يك از متون مورد بررسي در اين پژوهش، خلاق و كدام يك ساده اند؟ هدف پژوهش حاضر بررسي و تحليل داستان‌هاي بازنويسي شده سه منظومه غنايي، خسرو وشيرين، ويس و رامين و ليلي و مجنون از متون عاشقانه كلاسيك براي پاسخ به پرسش هاي فوق است. داستان‌هاي بازنويسي شده‌مذكور از منظر الگوهاي بازنويسي ساده و خلاق، بررسي و تحليل شده‌اند. روش پژوهش به صورت تحليل كيفي محتواي آثار داستاني و روش گردآوري اطلاعات نيز به صورت اسناد كتابخانه‌اي است. مهم‌ترين الگوهاي بازنويسي مورد بررسي در اين پژوهش ‌عبارتند از: خلاقيت در شروع و پايان داستان‌ها، مشاركت خواننده در داستان از طريق شگرد سپيد نويسي و شكاف ‌گويا، چند صدايي در متن، تقليد از پيش متن، پنهان يا آشكار بودن درون‌مايه، تعليق، انتظار و هيجان و فضاسازي درون‌متني. نتايج پژوهش نشان داد كه با توجه به الگوهاي فوق، از ميان متون بازنويسي شده مذكور، داستان خسرو وشيرين به دليل استفاده از شگردهاي شكاف ‌گويا، فضاسازي درون‌‌متني، چندصدايي در متن و ارائه پيام داستان به صورت پنهان، بازنويسي خلاق محسوب مي شود و داستان‌هاي بازنويسي شده‌ليلي ومجنون و ويس ورامين، بازنويسي ساده از متن كهن براي نوجوانان هستند.