بررسي نقش ريسك فاكتورهاي عملكردي در پيش بيني بروز آسيب هاي واليباليست هاي پسر نوجوان نخبه ايران

مقدمه و اهداف امروزه آسيب هاي ورزشي در واليبال شايع است، اما اطلاعات كافي در مورد عوامل پيش بيني كننده ريسك فاكتورهاي اين آسيب ها در دسترس نمي باشد. با توجه به روايي و پايايي بالا، آزمون هاي عملكردي و همچنين كم هزينه و در دسترس بودن اين آزمون ها از آزمون هاي هاپينگ به منظور بررسي نقش آن در پيش بيني آسيب هاي واليباليست هاي پسر نوجوان نخبه ايران استفاده گرديد. مواد و روش ها در مطالعه حاضر 60 نفر از بازيكنان پسر واليبال ايران در رده سني نوجوان به عنوان آزمودني انتخاب شدند. قبل از شروع مسابقات، واليباليست ها با استفاده از آزمون هاي هاپينگ به منظور بررسي ريسك فاكتورهاي عملكردي مورد ارزيابي قرار گرفتند. همچنين آسيب هاي واليباليست ها به صورت آينده نگر در مدت يك نيم فصل بررسي شد و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 24 مورد تجزيه وتحليل قرار گرفت. براي بررسي ارتباط متغير تحقيق با ميزان شيوع آسيب به عنوان متغير ملاك از آزمون همبستگي پيرسون و براي بررسي ارتباط پيش بين متغيرها با متغير ملاك از آزمون رگرسيون لجستيك در سطح معناداري كوچكتر يا مساوي (0.05) استفاده شد. يافته ها يافته ها نشان داد بين آزمون هاي هاپينگ و ميزان بروز آسيب در بين واليباليست هاي نوجوان ارتباط معناداري وجود دارد، به طوري كه بين بروز آسيب و آزمون هاي جهش تك پا، جهش سه گانه تك پا، زمان پرش و جهش متقاطع تك پا به ترتيب همبستگي 0/427، 0/541، 0/580 و 0/610 گزارش شده است. نتيجه گيري به نظر مي رسد با توجه به اينكه نمرات مجموع آزمون هاي عملكردي هاپينگ آزمودني ها بعد از انجام و ثبت مشاهدات وضعيت نسبتا مطلوبي را نشان مي دهد، مي توان گفت كه عملكرد بهتر در اين آزمون ها با ريسك آسيب در بين ورزشكاران واليباليست نوجوان ارتباط دارد. شايد بتوان نتيجه گرفت كه احتمالا هرچقدر ورزشكاران از توان عملكردي بالاتري برخوردار باشند با آسيب هاي كمتري مواجه خواهند شد و مي توانند عمر مفيد ورزشي خود را افزايش دهند.