اثر خستگي در نقطه شكست ضربان قلب بر هم‌انقباضي عضلات مچ پا طي دويدن در افراد سالم و با پاي پرونيت

مقدمه و اهداف پاي پرونيت، به عنوان يكي از ناهنجاري‌هاي رايج پا مي‌تواند بيومكانيك دويدن و خطر آسيب ديدگي اندام ‌تحتاني را تحت تأثير قرار دهد. خستگي پيامد يك فعاليت سنگين مي‌تواند پارامترهاي بيومكانيكي حركت را تغيير دهد، تحت شرايط خستگي اختلافات بيومكانيكي افراد پاي پرونيت و سالم آسان تر مشخص مي‌شود؛ بنابراين هدف اصلي مطالعه حاضر بررسي تاثير خستگي در نقطه شكست ضربان قلب بر هم‌انقباضي عضلات مچ پا در افراد پاي پرونيت و سالم طي دويدن بود. مواد و روش ها تعداد 14 نفر مرد جوان با پاي پرونيت و 14 نفر با پاي سالم در مطالعه حاضر شركت كردند. فعاليت الكترومايوگرافي عضلات منتخب قبل و بعد از اجراي پروتكل ثبت گرديد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مكرر مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت (0/05 p) يافته ها يافته‌ها در گروه پاي پرونيت در مقايسه با پاي سالم نشان داد كه در هم‌انقباضي عمومي طي فاز ميانه‌استقرار، به طور معنا‌داري كمتر (0/049=p ،0/81=d) و در هم‌انقباضي جهت‌دار طي فاز جدا‌ شدن پاشنه به طور معنا‌داري بيشتر بود (0/038= p،0/85=d). ساير مؤلفه‌ها هيچ‌گونه اختلاف معنا‌داري را نشان ندادند. نتيجه گيري هم‌انقباضي عمومي افراد پاي پرونيت در مقايسه با گروه سالم در فاز ميانه استقرار كمتر بود. شايد ضعف عضلات اطراف مفصل به دليل تغيير راستاي استخوان‌هاي كف پا يكي از دلايل آن باشد. افزايش در هم‌انقباضي جهت‌دار در افراد پاي پرونيت، نشان از افزايش فشار بر ساختارهاي داخلي مچ پا مي‌باشد. شايد دويدن‌هاي طولاني‌مدت ساختارهاي داخلي پاي اين افراد را بيشتر در معرض خطر اضافه‌بار و آسيب قرار دهد؛ لذا پيشنهاد مي‌شود براي اين افراد برنامه‌هاي توانبخشي در نظر گرفته شود كه هم‌انقباضي عمومي رو به ويژه در فاز ميانه استقرار افزايش دهد.