پاسخ فيزيولوژيكي و بيوشيميايي جعفري مكزيكي (Tagetes minuta L.) به كاربرد قارچ‌هاي مايكوريزا در شرايط تنش شوري

به منظور بررسي تاثير قارچ هاي مايكوريزا در شرايط تنش شوري بر خصوصيات فيزيولوژيكي و بيوشيميايي گياه جعفري مكزيكي (Tagetes minuta L.) آزمايشي گلداني به صورت فاكتوريل در قالب طرح كاملاً تصادفي با 2 عامل و در 3 تكرار انجام شد. فاكتور اول كاربرد دو نوع قارچ ميكوريزا در سه سطح (عدم تلقيح، Rhizophagus intradices و Funnetiformis mosseae) و فاكتور دوم شوري آب آبياري در 4 سطح (0، 40، 80 و 120 ميلي‌مولار به‌ترتيب معادل 0، 3.5، 7 و 10.5 دسي زيمنس بر متر كلريد سديم) بود. تيمار شوري در گياهان در مرحله هشت برگي و سه روز در هفته اعمال شد. نتايج نشان داد اعمال تنش شوري منجر به كاهش محتواي نسبي آب و كلروفيل برگ شد. با افزايش سظح تنش ميزان نشت الكتروليت، كربوهيدرات كل و پرولين برگ افزايش يافت. در مقابل استفاده از قارچ‌هاي مايكوريزا منجر به بهبود صفات اندازه گيري شده تحت شرايط تنش شوري گشت. طبق نتايج بدست آمده  مقدار پرولين، كربوهيدرات كل و نشت الكتروليت با كاربرد قارچ مايكوريزا در شرايط تنش كاهش يافت كه ناشي از تاثير مثبت كاربرد اين قارچ ها در متعادل كردن شرايط رشدي براي گياه تحت تنش شوري بود. همچنين بيشترين مقدار محتواي نسبي آب برگ و كلروفيل a، b و كلروفيل كل در تيمار عدم اعمال تنش شوري و كاربرد قارچ مايكوريزا گونه اينتراراديكس مشاهده شد. با توجه به نتايج اين تحقيق مي توان بيان كرد كه اعمال تنش شوري در غلظت 120 ميلي مولار منجر به كاهش شديد صفات مورد بررسي شد. اين در حالي است كه كاربرد قارچ‌هاي مايكوريزا در اين سطح نتوانست اثرات منفي تنش شوري را بهبود بخشد. استفاده از قارچ مايكوريزا گونه اينتراراديكس نسبت به موسه آ تاثير بيشتري در بهبود خصوصيات فيزيولوژيكي و بيوشيميايي جعفري مكزيكي در شرايط تنش شوري در غلظت پايين داشت.