تاثيرات متقابل سازه و معماري در معماري نوين كشورهاي در حال توسعه با تأكيد بر منطقه خاورميانه از منظر معماري بيونيك در راستاي ارتقاء كيفيت كالبدي فضا

تعامل سازه و معماري تأثيرات بصري و كاركردي مختلفي را در فضاي كالبدي ايجاد مي‌كند. به بياني، نحوة رابطه اين دو ميتواند در برگيرنده پتانسيل‌ها (و گاهي ضعف‌هايي) تأثيرگذار بر كيفيت نهايي فضا باشد. فرم اسكلت سازه بي‌شك با فرم ساختمان حامل آن ارتباطي تنگاتنگ دارد. هدف اين مقاله، تاثيرات متقابل سازه و معماري در معماري نوين كشورهاي درحال توسعه با تأكيد بر منطقه خاورميانه از منظر معماري بيونيك در راستاي ارتقاء كيفيت كالبدي فضا است. از اين رو طراحي ساختمان تعيين فرم كلي آن به نوعي طراحي سازه نيز هست. با وجود اين، رابطه ميان طراحي سازه و طراحي معماري مي‌تواند فرم‌هاي گوناگوني به خود بگيرد. مفاهيم معماري و سازه و نحوه تعامل و تاثيرات متقابل آن‌ها و همچنين معماري نوين هزاره سوم، مفاهيمي هستند كه در اين تحقيق مورد بحث و بررسي قرار گرفته‌اند و نتايج آن‌ها مورد استفاده پژوهشي قرار گرفته است. در اين مقاله از روش تركيبي( توصيفي وتحليلي تركيبي تاريخي) و مطالعه و بررسي كتابخانه‌اي استفاده و گردآوري و تجزيه و تحليل‌ها نيز از طريق مطالعات كتابخانه‌اي صورت گرفت. سوال اصلي پژوهش اين است كه شاخص‌ها و اصول معماري بيونيك در معماري نوين به چه صورت مي‌باشد؟ نتايج اين مقاله نشان داد كه بيونيك در حقيقت وسيله‌اي خلاق براي دست يافتن به هدف پايداري بطور مؤثر و كارآمد مي‌باشد. تمام ساختمان‌ها و فرآيندهاي طبيعت را مي‌توان پايدار دانست چرا كه آن‌ها بطور نامحدود براي هزاران سال برقرار مانده‌اند. روزانه، انسان‌ها و مخلوقات آن‌ها بطور منفي بر محيط تأثير مي‌گذارند.