تاثير عوامل فرهنگي و اجتماعي بر گرايش به نوسازي بافت فرسوده مطالعه موردي: منطقه 12 شهرداري تهران

پژوهش‌ها نشان مي‌دهند كه قبل از هر گونه مداخله كالبدي، لازم است ابعاد اجتماعي و فرهنگي اصلاح و بررسي شود. اين پژوهش به منظور بررسي كندي روند نوسازي و بهسازي بافت فرسوده شهر تهران با توجه به تاثير عوامل فرهنگي و اجتماعي ساكنين بافت‌هاي فرسوده بر روند نوسازي است. مسئله اصلي پژوهش پاسخگويي به اين سوال بود كه از منظر اجتماعي – فرهنگي كدام دسته از عوامل بر نوسازي و بهسازي بافت فرسوده تاثيرگذار بوده است و بي توجهي به آنها روند نوسازي را با تاخير مواجه كرده است. پژوهش حاضر از نوع توصيفي – تحليلي بوده و با بكارگيري روش كمي به دنبال بررسي علل اجتماعي – فرهنگي در نوسازي بافت فرسوده در منطقه ۱۲ شهر تهران است. بدين منظور بر اساس جامعه آماري منطقه 12 تعداد 500 پرسشنامه به تفكيك مناطق و محلات منطقه به صورت تصادفي تكميل گرديد نتايج نشان داد كه در زمينه ايستارهاي ساكنين از لحاظ تقديرگرايي، سنت‌گرايي، پذيرش خطر و آينده‌گرايي متفاوت است، ايستارهاي اجتماع هدف در بعدهاي پذيرش خطر و سنت‌گرايي با گرايش به نوسازي ارتباط معناداري را نشان مي‌دهد و ابعاد تقديرگرايي و آينده‌گرايي ارتباطي را با گرايش به نوسازي نشان نمي‌دهد، در اين زمينه متغيرهاي حس تعلق به محله، سرمايه اجتماعي، اعتماد اجتماعي، انسجام اجتماعي هنجارهاي اجتماعي بررسي گرديد نتايج تحقيق تا حد زيادي دال بر ارتباط معني‌دار اين متغيرها با گرايش به نوسازي است. در واقع حس تعلق به مكان، ارتباطات ‌محله‌اي كه خود متاثر از نظام هنجاري و اعتماد مي‌باشد ترغيب كننده و تسهيل‌كننده امر نوسازي مي‌باشد.