ارزيابي مؤلفه‌هاي زيبايي‌شناسي نما در بناهاي شاخص اداري شهر تهران در سال‌هاي 1340-1390از نگاه طراحان و مردم عادي

موضوع ‌نما و‌ مؤلفه‌هاي ‌زيبايي‌شناسي به‌ جهت ‌‌‌رابطه‌ تنگاتنگ ‌طراحي معماري ‌با‌ ادراك مخاطبان،‌ واجد ابعاد گسترده و پراهميتي است و به عنوان محركي براي شناخت سليقه مردم از مولفه هاي بصري معماري شناخته مي شود. هدف اين پژوهش تبيين الگوهاي زيبايي‌شناسي به‌ كار رفته در طرح نماهاي ساختمان‌هاي ‌شاخص ‌اداري ‌شهر تهران بين سال‌هاي 1340 تا 1390 است. نوآوري پژوهش در پر كردن خلأ‌ موجود در زمينه‌شناسايي مولفه‌هاي زيبايي شناسي نماهاي بناهاي اداري و نيز تحولات پيش‌آمده در نماهاي معماري اداري از 50 سال گذشته تاكنون مي‌باشد. روش تحقيق اين پژوهش ازل حاظ هدف‌، از نوع كاربردي و توسعه‌اي و‌ روش انجام پژوهش، توصيفي تحليلي است و بر اساس ماهيت داده‌ها از نوع كمي‌كيفي است. نمونه هاي اين پژوهش بر اساس 9 ساختمان اداري پيش ازانقلاب و 10 ساختمان اداري پس ازانقلاب انتخاب شده‌اند. نماها بر اساس سه بعد فرهنگي، اقتصادي و فناوري مورد تحليل محتواي كيفي قرار گرفتند. همچنين معيارها بر اساس ابعاد كمي، كيفي شناسايي شدند و بر اساس مصاحبه نيمه ساختاريافته مورد سنجش قرار گرفتند. نتايج نشان ‌دهنده آن است ك متغير بعد فرهنگي با (0.329=Beta) با ضريب معني‌داري (0.036=sig) قوي‌ترين پيش‌بيني‌كننده مقوله زيبايي‌شناختي ابنيه‌ها مي‌باشد و متغير بعد اقتصادي‌(0.271=Beta) با ضريب معني‌داري (0.000=sig) و در رتبه دوم، قدرت پيش‌بيني را در مدل دارا است و در رتبه سوم، متغير بعد فناوري (0.149=Beta) با ضريب معني‌داري (0.000=sig) مي‌باشد.