مدل تازه طراحي ساختار توسعه پايدار و مديريت ايمني در سامانه فرماندهي حوادث مدارس مطالعه موردي مدارس شهرستان شهريار

مدارس به عنوان مراكز بااهميت بالا همواره با مخاطرات جدي مواجه هستند. اين مخاطرات كه عمدتاً پس از بروز سانحه به شكل خسارات محسوس و نامحسوس ظاهر مي‌شوند، قادر به ايجاد آسيب‌هايي در بدنه سخت و فضاي نرم اين نوع از محيط‌هاي آموزشي هستند و پيامدهاي ناگواري را به همراه دارند. سامانه فرماندهي حادثه اين ظرفيت را داراست كه تمامي منابع در دسترس را به جهت مديريت پاسخ در زمان پس از سانحه به‌كارگيري كند. اما با توجه به ضعف‌هاي سيستمي ناشي از يكپارچه نبودن در ساختار مديريت تصميم، سامانه دچار پديده‌اي تحت عنوان پيچيدگي ساختار تصميم‌گيري در برخورد با حوادث مي‌شود. يكپارچه‌سازي ظرفيت مفهومي مديريت ايمني با اين سامانه منجر به ايجاد مدلي با ساختار توسعه پايدار براي مدارس مي‌شود. چنانچه اين مدل در مديريت بحران مدارس وجود نداشته باشد، عملاً فعاليت‌هاي مرتبط با تصميم‌گيري و به‌كارگيري منابع در مواقع بحراني با دشواري روبه‌رو مي‌شود. يكي از ابهامات جدي در اين ميان مخاطرات اجرايي براي مقابله با حادثه است كه در عمل به شكل ريسك‌هاي تصميم‌گيري بروز مي‌كند. مطالعات حاكي از اهميت به‌كارگيري ساختار توسعه پايدار و مديريت ايمني در سامانه فرماندهي حوادث مدارس دارد كه منجر به بهبود عملكرد سامانه مي‌شود. اين مقاله با بررسي ميداني، مطالعات كتابخانه‌اي و تجزيه‌وتحليل گزارش برآمده از منطقه مورد مطالعه به بيان نقاط ضعف اين سامانه مي‌پردازد و مدلي مفهومي را براي درك بهتر از جايگاه اين سامانه پيشنهاد مي‌كند. اين مدل با عنايت به درس فراگرفته‌شده از مشكلات مورد بررسي در درخت خطا، انعطاف‌پذيري در جمع‌آوري منابع و هدايت درست واحدهاي واكنش اضطراري را دو مفهوم اصلي براي به‌كارگيري مؤثرتر سامانه فرماندهي حوادث در مدارس مي‌داند.