اثر تركيبي متيل فنيديت و ريسپريدون در درمان كودكان مبتلا به اختلال بيش‌فعالي – كمبود توجه

سابقه و هدف: بيش‌فعالي همراه با كمبود توجه، شايع ترين اختلال روان‌پزشكي در كودكان مي باشد. با توجه به شيوع بالاي اين اختلال و پيامدهاي روان‌شناختي آن و عدم پاسخ به درمان با ريتالين در 30-20 درصد كودكان، مطالعه حاضر با هدف ارزيابي اثر ريسپريدون همراه با ريتالين در درمان كودكان مبتلا به بيش‌فعالي انجام گرفت. مواد و روش ها: در اين مطالعه كارآزمايي باليني، ۶۰ نفر از كودكان 6 تا 12 سال مبتلا به بيش فعالي به روش تصادفي در دو گروه ريتالين+پلاسبو و ريتالين+ريسپريدون تقسيم شدند. دوز ريتالين با mg/kg 0/5 روزانه شروع شد و تا حداكثر mg/kg۱ افزايش يافت. دوز ريسپريدون با ۲۵/۰ ميلي گرم روزانه شروع شد و تا حداكثر ۱ ميلي گرم روزانه افزايش يافت. شدت بيش‌فعالي همراه با كمبود توجه با استفاده از پرسشنامه ADHD rating scale در خطّ پايه و هفته هاي 2، 3، 4 و 6 بعد از تجويز دارو ارزيابي شد. داده ها از طريق نرم افزار SPSS ويرايش 26 و با استفاده از آزمون تحليل واريانس آميخته (بين گروهي درون گروهي) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت. نتايج: عليرغم اين‌كه دو گروه در طول 6 هفته درمان، بهبود قابل‌توجهي از لحاظ نمره مقياس رتبه بندي ADHD داشتند (0/001 P)، اما بين دو گروه تفاوت معناداري وجود نداشت (0/05 P). نتيجه گيري: ريسپريدون و ريتالين مي توانند در درمان كودكان مبتلا به بيش‌فعالي همراه با كمبود توجه مؤثر باشند و به‌خوبي تحمل شوند. همچنين ريسپريدون مي تواند از بروز عوارض جانبي ريتالين، مانند بي‌خوابي و بي‌اشتهايي جلوگيري نمايد و باعث شود تا دوز پايين‌تري از ريتالين در كنترل علائم نياز باشد.