نقش تعديل‌كننده سالم‌زيستي مذهبي و خودتمايزيافتگي در رابطه بين ملال روان‌شناختي با گرايش به اعتياد در بين دانش‌آموزان پسر شهر نورآباد

سابقه و هدف: با توجه به افزايش روزافزون اعتياد و پيامدهاي مخرب آن، شناخت عوامل مؤثر بر گرايش نوجوانان به اعتياد مي‌تواند گام مفيدي در راستاي پيشگيري از اعتياد باشد؛ بنابراين، پژوهش حاضر، با هدف تعيين نقش تعديل‌كننده سالم‌زيستي مذهبي و خودتمايزيافتگي در رابطه بين ملال روان‌شناختي با گرايش به اعتياد انجام شد. مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر از نوع همبستگي بود. جامعه آماري، دانش‌آموزان پسر متوسطه شهر نورآباد در سال تحصيلي 13981397 بود كه تعداد 360 نفر با روش نمونه‌گيري خوشه‌اي انتخاب شدند. داده‌ها با استفاده از سياهه چندبعدي سالم‌زيستي مذهبي، مقياس چندبعدي حالت ملال روان‌شناختي، پرسشنامه خودتمايزيافتگي و مقياس آمادگي اعتياد، گردآوري و با ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون سلسله‌مراتبي تحليل شدند. نتايج: نتايج نشان داد كه بين ملال روان‌شناختي با گرايش به اعتياد رابطه مثبت معنا‌داري (0/01 P، 0/44=r)، بين سالم‌زيستي مذهبي با گرايش به اعتياد (0/01 P، 0/29 =r) و بين خودتمايزيافتگي با گرايش به اعتياد (0/01 P، 0/38=r) رابطه منفي معناداري وجود دارد. همچنين، بر اساس نتايج رگرسيون سلسله‌مراتبي، نقش تعديل‌كننده سالم‌زيستي مذهبي (0/01 P، 0/16= beta;) و خودتمايزيافتگي (0/01P ، 0/25= beta;) در رابطه بين ملال روان‌شناختي و گرايش به اعتياد مورد تأييد قرار گرفت. نتيجه‌گيري: مطالعه حاضر، شواهدي براي نقش تعديل‌كننده سالم‌زيستي مذهبي و خودتمايزيافتگي در رابطه بين ملال روان‌شناختي با گرايش به اعتياد فراهم آورد؛ بنابراين، توسعه سالم‌زيستي مذهبي و آموزش خودتمايزيافتگي مي‌تواند روش مطلوبي جهت محافظت در برابر اثرات منفي ملال روان‌شناختي و در نتيجه ي گرايش به اعتياد باشد.