در باب اهميت نقاشي: خوانشي پديدارشناختي از نقاشي ايراني با نگاه به آراي استيون كروئل و پاول كراودر

مسئله پژوهش حاضر در وهله اول تبيين چرايي اهميت نقاشي است.اين مقاله در مسير گشودن اين مسئله‌ آراي استيون كروئل و پاول كراودر را در سنت پديدارشناسي بازخواني مي‌كند. به اعتقاد آنها نقاشي فقط انتقال اطلاعات تجربي نيست، بلكه شامل يك بينش فلسفي عميق است كه براساس مؤلفه‌هاي؛‌ سكوت، سطح، مكان و زمان مي‌تواند مورد واكاوي قرار بگيرد. در امتداد اين مؤلفه‌ها، ابتدا دو مفهوم زيبايي ايدئال و زيبايي متافيزيكي طرح شده است و در وهله دوم از مجموعه مفاهيم ذكر شده براي رسيدن به خوانشي جايگزين در نقاشي ايراني استفاده مي‌شود. نگارنده سعي دارد با روش توصيفي و تحليلي و با استفاده از آرا اين دو پديدارشناس اهميت نقاشي ايراني را با خوانشي جايگزين [نسبت به خوانش‌هاي سنت‌گرايانه و تاريخ‌نگارانه] ارائه دهد. از رهگذر بازخواني آراي آنها به اين نتيجه مي‌رسد كه علت اهميت نقاشي ايراني راهي است كه براي مواجهه با حقيقتي عميق‌تر و فراتر از ادراك روزمره ايجاد مي‌كند. مواجهه‌اي كه نقش هستي‌شناختي ما را نسبت به موجودات ديگر يادآوري مي‌كند؛ ما را از محدوديت‌هاي متناهي‌مان فراتر مي‌برد و دعوت مي‌كند تا عميق‌تر به راز هستي بپردازيم و از اين مسير به شكلي از تعالي زيبايي‌شناختي نزديك شويم.