مشاركت مردمي و ناجا؛ ضرورت ها، زمينه ها، اهداف و راهبردها

تنوع ماموريت‌ها و پيچيدگي شرايط و محيط عملياتي براي بسياري از سازمان‌ها و حتي دولت‌ها، وضعيتي را پديد آورده كه به رغم امكانات بسيار، با اتكاي صرف به توانمندي‌هاي درون سازماني ديگر نمي‌توان به نحو مطلوب به اهداف و آرمان‌ها و ماموريت‌ها دست يافت. لذا بهره‌گيري از ظرفيت‌هاي غير سازماني در جهت بهينه‌سازي ظرفيت‌هاي سازماني پليس امروز يك ضرورت اجتناب ناپذير است. ظرفيت‌هاي موجود در حوزه اجتماعي و سرمايه‌هاي موجود در اين حوزه كه خود از حوزه‌هاي اصلي ماموريت نيروي انتظامي است و عمده ذي‌نفعان خدمات نيروي انتظامي را آحاد آن تشكيل مي‌دهند، فرصت‌ها و امكانات جديدي را براي اين برنامه‌ريزان، سياستگذاران، مجريان امور و وظايف اين نيرو ايجاد مي‌كند. از سوي ديگر منزلت و جايگاه نهادي و سازماني نيروي انتظامي در قياس با ديگر سازمان‌ها در حوزه نهادي دولتي و در افكار عمومي جامعه نيز حائز اهميت است. مشاركت مردمي به مثابه راهبردي كلان در راستاي تحقق اين اهداف مي‌تواند مورد توجه ويژه قرار گيرد. بهره‌گيري از ظرفيت‌ها و سرمايه‌هاي مختلف اجتماعي و از جمله تمايل و گرايش جامعه به مشاركت و همكاري با پليس در حوزه‌هايي  از ماموريت‌هاي اين نيرو و  مشاركت دادن نهادمند و سازمان‌يافته يا غير سازمان‌يافته، آحاد جامعه و ذي‌نفعان در امور و خدمات  نيروي انتظامي، موضوعي است كه مي‌تواند در كاهش هزينه‌هاي اين نيرو در انجام ماموريت‌ها موثر واقع شده و نوعي پايداري در وضعيت‌ها از جمله نظم، ثبات و امنيت اجتماعي ايجاد كند. هدف اصلي اين پژوهش تبيين اين ديدگاه و مباني نظري و كاربردي آن در مقوله مشاركت اجتماعي به صورت كلي آن به منظور ترسيم خطوط راهنما و نقشه راه برنامه‌ريزي در اقدام سازمان‌يافته و غير سازمان‌يافته مشاركت اجتماعي در حوزه ماموريت‌هاي نيروي انتظامي است. روش تحقيق بهره گيري از روش خبرگي و تحليل داده‌هاي موجود در حوزه مشاركت اجتماعي مي باشد.