اثر كشت مخلوط تأخيري نخود با جو، روي صفات بيوشيميايي و عملكرد در شرايط تنش خشكي انتهاي فصل

به‌منظور بررسي اثر تنش خشكي انتهاي فصل و تركيب هاي مختلف كشت مخلوط تأخيري نخود با جو بر صفات بيوشيميايي و عملكرد آزمايشي به صورت اسپليت پلات در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با سه تكرار در سال زراعي 97-1396 در مزرعه تحقيقاتي دانشكده كشاورزي و منابع طبيعي داراب، دانشگاه شيراز اجرا شد. تيمارهاي آزمايش شامل رژيم آبياري در دو سطح (آبياري مطلوب و قطع آبياري در مرحله شيري‌شدن دانه جو) به عنوان فاكتور اصلي و تركيب هاي كشت مخلوط تأخيري شامل كشت هاي خالص رقم جو شش رديفه زهك، كشت هاي خالص نخود رقم داراب و تركيب هاي مختلف كشت مخلوط شامل جو آذر+نخود آذر، جو آذر+نخود دي، جودي+نخود آذر و جو دي+نخود دي با نسبت 1به1 به عنوان فاكتور فرعي‌ ‌بودند. نتايج نشان داد كه تنش خشكي انتهاي فصل برهمه صفات به‌جز تعداد دانه در غلاف، وزن1000دانه، پروتئين دانه نخود و عملكرد دانه جو اثر معني داري داشت. در گياه نخود، تنش خشكي باعث كاهش محتواي كلروفيل a در همه تيمارها گرديد و كمترين ميزان كاهش محتواي كلروفيل a در كشت مخلوط جو دي+نخود دي ماه به ميزان 22.3 درصد به دست آمد. همچنين تنش خشكي باعث كاهش محتواي كلروفيل b در همه تيمارها به جز تك كشتي نخود دي ماه شد در صورتي كه تنش خشكي باعث افزايش ميزان آنزيم هاي كاتالاز و پراكسيداز گرديد كه بيشترين ميزان افزايش آن‌ها به ترتيب با 74.04 و 81.36 درصد در كشت هاي مخلوط جو آذر+نخود دي ماه و جو آذر+نخود آذرماه به دست آمد. تنش خشكي به ترتيب باعث افزايش 58 و 25 درصدي LER نخود و كل نسبت به شرايط آبياري مطلوب شد. در شرايط تنش خشكي بيشترين عملكرد دانه در كشت مخلوط جوآذر+نخود دي ماه به‌دست آمد. به‌طوركلي مي توان نتيجه گرفت كه احتمالاً در شرايط تنش خشكي انتهاي فصل استفاده از سيستم‌هاي كشت مخلوط تأخيري جو آذر با نخود دي ماه راهكاري مناسب براي توليد پايدارتر اين گياهان نسبت به تك كشتي مي باشد.