تحليل و بررسي رويكردهاي بين‌الادياني پنطيكاستي‌ها در حوزه‌ تبشير

جنبش آخرالزمانيِ پنطيكاستي پس از شكل‌گيري در ابتداي قرن بيستم، به‌اميد بازگشت قريب‌الوقوع مسيح، به امر تبشير در ميان پيروان اديان مختلف روي آورد. پنطيكاستي‌ها در مواجهه با برخي از اديان، همچون يهوديت، با توجه به اشتراكاتي كه ميان آنها در بحث ماشيح و عهد عتيق وجود دارد، سياست تعامل و دوستي را در پيش گرفتند و در مواجهه با ادياني همچون اسلام، كه سياست‌هاي تعاملي در ميان پيروان آن اديان اثرگذار نبود، از رويكرد تهاجمي و تخاصمي استفاده كردند. در دنياي مسيحيت نيز با توجه به كشمكش‌ها و اختلافاتي كه ميان پنطيكاستي‌ها و ساير فرقه‌هاي مسيحي ـ به‌ويژه كاتوليك‌ها ـ وجود داشت، در نهايت پس از برگزاري چندين دوره نشست، در زمينه‌ تأسيس كليساي جامع مسيحي قبل از ظهور مجدد مسيح، به تعاملاتي دست يافتند. اين پژوهش با بررسي منابع معتبر پنطيكاستي و با روش توصيفي‌تحليلي به بررسي مهم‌ترين رويكردهاي بين‌الادياني پنطيكاستي‌ها در حوزه‌ تبشير مي‌پردازد.