نظريه «تمدن نوين اسلامي» از رويكرد فلسفي- نظري تا رويكرد تاريخي- نظري

نظريه «تمدن نوين اسلامي»، دربردارنده دو بعد تمدني و اسلامي است كه درون خود انديشه تعالي، تمدن برتر، تكامل و هويت را دارد. اگرچه تا كنون از تمدن نوين اسلامي سخن به ميان آمده؛ كمتر در قالب و چهارچوب نظريه عنوان شده است. حركت به سمت تمدن نوين اسلامي با طرح مباحث نظري امكانپذير است. لذا نگارنده بر آن شد تا از دريچه فلسفي و تاريخي پرتويي بر اين نظريه بيافكند. همان‌طور كه اشاره رفت اين نظريه در دوسطح كلان قابل احصا است؛ سطح اول به‌عنوان سطح مبنايي و بنيادي، شامل دستگاه نظري و مفهومي است كه در بافتي از فلسفه‌ي تاريخ، پرورانده خواهد شد. سطح دوم هم معطوف به خوانشي تاريخي از تمدن اسلامي است. مفروض نظريه آن است كه رويدادهاي تاريخي، در بطن خود پيوستگي و تكامل دارند و هرگز حوادثي گسسته و جدا از هم نيستند؛ عصر بيداري اسلامي كه از حدود دويست سال پيش كل جهان اسلام را در برگرفته است نهايتا به وقوع انقلاب اسلامي ايران منجر شد. انقلاب اسلامي محصول منازعه‌ي تاريخي جهان اسلام با تمدن غرب و برخوردار از ظرفيت‌هاي نهفته‌ي دين اسلام در خلق يك نظام سياسي مبتني‌بر سنت ديني در عصر مدرن است و مي‌تواند مولد «تمدن نوين اسلامي» باشد. اين انقلاب كه با ايجاد نظام سياسي جمهوري اسلامي خود را تثبيت كرد، در مرحله طليعه و بسط موج چهارم تمدن اسلامي به‌عنوان مقدمه‌ي ظهور حضرت حجت (عج) و آرمان الهي مهدويت براي پايان تاريخ خواهد بود.