تغييرات مورفولوژيك بافت ريه در پي دريافت نانوذره نقره توليد شده با روش سنتز زيستي در موش‏هاي صحرايي نر ويستار تمرين كرده

هدف: هدف از اين پژوهش بررسي ميزان آسيب بافت ريه موش‏هاي صحرايي تمرين كرده، ناشي از دريافت دوز بالاي نانوذره بيولوژيك نقره است.مواد و روش‏ها: 30 سر موش صحرايي نر در 6 گروه كنترل سالم، نانونقره، تمرين هوازي، تمرين بي‌هوازي، نانونقره + تمرين هوازي، نانونقره+ تمرين بي‌هوازي به‏صورت تصادفي ساده تقسيم شدند. ابتدا گروه‌هاي تمرين به‏مدت 10 هفته با پروتكل هوازي و بي‏هوازي به ‏تمرين پرداختند. سپس تزريق درون صفاقي نانوذرات نقره توليد شده توسط قارچ فوزاريوم، به‏ازاي10 درصد وزن بدن هر رت در 5 نوبت انجام گرفت و پس از 48 ساعت از آخرين تزريق، رت‏ها بي‌هوش شده و نمونه‌گيري صورت پذيرفت. نمونه‌ها با رنگ‏آميزي هماتوكسيلين ائوزين و توسط ميكروسكوپ نوري عكس‏برداري و مورد مطالعه قرار گرفتند. نتايج: نتايج نشان داد تمرين بي هوازي دركاهش وزن رت‏ها به‏صورت معني‏داري موثر بود (0.045=p). هم‏چنين اكسيژن مصرفي در تمامي گروه‏ها به‏جز گروه دريافت كننده نانونقره، نسبت به گروه كنترل افزايش داشت (0.000=p).  هم‏چنين تزريق نانونقره بيولوژيك موجب التهاب و پرخوني در بافت ريه رت‏هاي بدون تمرين شد. اما در گروه تمرين بي‏هوازي التهاب و پرخوني نسبت به گروه ‌هوازي كمتر بود.نتيجه‏گيري: به‏نظر مي‏رسد تزريق نانوذره نقره توليد شده به‏روش زيستي موجب عارضه‏هاي ساختاري بافت ريه رت‏هاي نر ويستار شود. هم‏چنين نتايج پژوهش حاضر نشان داد پيش آمادگي بدني بي‏هوازي نسبت به هوازي در كاهش اين اثرات سودمندتر است.