پيامدهاي بحران بيماري كرونا در هنر معاصر ايران با تكيه بر حوزه هاي هنري نقاشي، مجسمه سازي، سينما و تئاتر

اين مقاله با هدف بررسي تاثير بيماري كرونا بر هنر معاصر ايران در هنرهاي نقاشي، مجسمه سازي، تئاتر و سينما با نظري بر رويكردهاي بازتاب و شكل دهي در حوزه جامعه شناسي هنر انجام شده است. در پژوهش حاضر از روش تحقيق توصيفي تحليلي استفاده شده و اطلاعات به روش هاي كتابخانه اي و ميداني جمع آوري شده است. در اين راستا كشور ايران به عنوان قلمرو مكاني در نظر گرفته شده و تمركز مطالعه بر فعاليت هاي هنري در تهران و در محدوده زماني اسفند 98 تا شهريور 99 است. همچنين از ابزارهاي پژوهش همچون مشاهده، مصاحبه و گزارش از خبرگان، هنرمندان و كارشناسان فعال، مراكز هنري اصلي و تاثير گذار بهره گرفته شده است. يافته هاي اين مطالعه نشان مي دهد يكي از پيامدهاي مثبت بحران كرونا توجه به ظرفيت ها و امكانات موجود در اينترنت و شبكه هاي مجازي در جهت عرضه و فروش آثار هنري، آموزش، برگزاري مسابقات و همايش ها و ساير حيطه هاي مربوط به هنر است كه كمتر مورد توجه قرار گرفته يا آزموده شده بود. پيشتر، اين تصور كه ذات و ماهيت هنر، حضور فيزيكي افراد در اكثر فعاليت ها را طلب مي كند امري پذيرفته شده بود اما در دوره قرنطينه براي جلوگيري از توقف يا كند شدن فعاليت هاي هنري اقداماتي چون نمايش و فروش مجازي آثار بصري، نمايش آنلاين، اكران آنلاين، سينما ماشين، لايواينستاگرام و آموزش مجازي هنر به مرحله اجرا رسيد كه نشان از بازتاب شرايط خاص جامعه در هنر دارد. اگرچه موارد فوق نمي تواند در همه زمينه ها جايگزين شيوه هاي حضوري و معمول گذشته شود اما اجراي آنها در دوره پسا كرونا در كنار شيوه هاي پيشين باعث جذب بيشتر مخاطب و بهره وري بيشتر اقتصادي در هنر خواهد شد. از سوي ديگر توليد آثار هنري، برگزاري نشست ها، همايش ها و مسابقات هنري با موضوع كرونا راهي براي همدلي، همفكري، هشدار و مشاركت افراد جامعه براي حل يك مشكل ملي و جهاني بوده كه بر رويكرد شكل دهي هنر صحه اي دوباره مي نهد.