رويكردي فمينيستي به داستان «عقل آبي» شهرنوش پارسي پور

فمينيسم معاصر آن دسته از نظريّه‌هاي سنّتي را درزمينه هايي به چالش مي كشد كه علايق، دغدغه ها و هويّت زنان را جدّي نمي گيرد و كارآمدي و استقلال فكري و شخصيّت مستقلّ آن ها را در مقايسه با مردان منكر مي شود. جريان فمينيسم نوين در اعتراض به جنبش مردسالارانۀ سنّتي، امكانات ساختاري جامعه و روند رو به رشد مردسالاري بورژوايي را مورد حمله و نقد قرارداد و جنبش آزادي‌بخش زنان را با اولويّت تغيير و رفع تبعيض در مناسبات اجتماعي شكل داد. اين تفكّرات آرام‌آرام در آثار نويسندگان مرد و زن رخنه كرد و زيرساخت بسياري از آثار ادبي قرارگرفت. شهرنوش پارسي پور، نويسندۀ معاصر زن ازجمله افرادي است كه اين دغدغۀ برابري، جايگاه اجتماعي زنان را داستان هايش به كار گرفت. داستان عقل آبي همچون مانيفيستي صريح و آشكار، نمايندۀ ذهنيت و گرايش هاي فمينيستي اين نويسنده است. نشانه هايي همچون نگاه زنانۀ مسلّط، سنّت‌زدايي و تجدّدگرايي، تكيه بر فرديت، خردگرايي، مسئوليت‌پذيري و اختيار، از آشكارترين گزاره هاي فمينيستي‌اي هستند كه در داستان عقل آبي به چالش كشيده شده‌اند. در نوشتار پيش رو به گرايش ها و دغدغه هاي زن‌مدارانۀ شهرنوش پارسي پور در اين داستان پرداخته شده است.