آثار دو پروتكل تمرين هوازي و مقاومتي بر سطوح NFkB و شاخص مقاومت به انسولين در زنان مبتلا به ديابت نوع 2

هدف: هدف از اين پژوهش بررسي آثار هشت هفته تمرين هوازي يا مقاومتي بر سطوح سرمي NFkB، نيم‌رخ چربي، قند خون ناشتا و شاخص مقاومت به انسولين در زنان ديابتي نوع دوم بود. روش: آزمودني‌ها 45 زن داوطلب دچار ديابت نوع دوم بودند كه به‌طور تصادفي به سه گروه 15 نفره هوازي، مقاومتي و كنترل تقسيم شدند. تمرين‌ها به‌مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته انجام شدند. تمرين مقاومتي شامل 128 تكرار با شدت 70%60% يك تكرار بيشينه و تمرين هوازي شامل 50-30 دقيقه دويدن روي نوارگردان با شدت 75%65% ضربان قلب بيشينه بود. پيش و پس از مداخله، سطوح NFkB، نيم‌رخ چربي، گلوكز خون و شاخص مقاومت به انسولين اندازه‌گيري شد. يافته‌ها: هشت هفته تمرين هوازي يا مقاومتي اثر معناداري بر سطوح NFkb نداشت. اما هر دو شيوه تمريني سبب كاهش معنادار سطوح گلوكز خون، شاخص مقاومت به انسولين و ليپوپروتئين كم‌چگال و افزايش ليپوپروتئين پرچگال شد. سطوح تريگليسريدها تنها پس از تمرين هوازي كاهش معنادار داشت. بين تمرين هوازي و مقاومتي، در كاهش گلوكز خون، شاخص مقاومت به انسولين، ليپوپروتئين كم‌چگال و افزايش ليپوپروتئين پر‌چگال تفاوت معناداري وجود نداشت. نتيجه‌گيري: هشت هفته تمرين هوازي با شدت 75%65% ضربان قلب بيشينه يا تمرين مقاومتي با شدت 70%60% يك تكرار بيشينه مي‌تواند بدون اثرگذاري بر سطوح NFkB به كاهش قند خون و مقاومت به انسولين و همچنين بهبود نيمرخ چربي در زنان دچار ديابت نوع 2 كمك كند. بين سودمندي دو شيوه تمريني تفاوتي وجود ندارد، اما سطوح تري‌گليسريدها تنها با تمرين هوازي كاهش مي‌يابد.