تأثيرگذاري برخي از شاخص‏هاي اقليمي بر آبگيري درياچه‌هاي داخلي ايران

يكي از مهم‌ترين عوامل ساختاري كره زمين اقليم است. هرگونه ناهنجاري در هر يك از اين مؤلفه ‏ها سبب اختلال و اغتشاش در كل سيستم مي‌شود. ضريب تغييرات كم بارش، معرف پايداري و توزيع زماني يكنواخت است. به‌منظور بررسي ارتباط بين فاكتورهاي اقليمي و اثر آن بر آبگيري درياچه‌هاي داخلي ايران از داده‌هاي 50 ساله اقليمي دما و بارش پايگاه داده اسفزاري در ياخته‌هاي 15*15 كيلومتر استفاده شد. در پردازش‌هاي آماري علاوه بر اندازه‌گيري‌هاي گرايش مركزي بارش و دما، از شاخص‌هاي پراكندگي استفاده گرديد. آستانه‌هاي به‌دست‌آمده نشان مي‌دهد كه حوضه‌اي با دارا دماي متوسط از 15.78 كمتر، متوسط بارش سالانه از 215 ميلي‌متر بيشتر، ضريب برفي از 13 درصد بيشتر، ضريب تغييرات بارش از 40 درصد كمتر و ضريب تغييرات دما از 7.43 بيشتر مي‌تواند حيات درياچه را تضمين مي‌كند. همه‌ي حوضه‏ هاي داخلي ايران در دوره كواترنري به يك تناسب دچار تغيير دما نشده‌اند وضعيت و شواهدي كه از آبگيري درياچه‏ ها كواترنري وجود دارد با بارش دو برابر نسبت به شرايط كنوني و دمايي 612 درجه كاهش نسبت به امروز همخواني ندارد؛ به‌طوري‌كه با كاهش 3، 9 و 12 درجه دما و افزايش بارش، خط تعادل آب‌وخشكي نمي‌توانسته به آثار تراس‌هاي كواترنري برسد. تغيير ارتفاع خط تعادل آب‌وخشكي با مقدار تغييرات دما و بارش به‌تنهايي قابل تفسير نيست و عليت را بايد در تغيير رژيم بارش و وضعيت ژئومورفولوژيكي منطقه جستجو كرد.