نظام آموزش آتليه‌اي دانشكده‌ي هنرهاي زيبا: شرح برنامه‌ي آموزش طراحي معماري در دهه‌ي ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش

در دانشكده‌ي هنرهاي زيباي دانشگاه تهران، از بدو تأسيس در سال ۱۳۱۹ش تا اواخر دهه‌ي ۱۳۴۰ش، نظام آموزشي برقرار بود كه به نظام آتليه‌اي شهرت داشت. اين نظام در سال‌هاي دهه‌ي‌ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش دوران اوج خود را گذراند. دانشكده را در دهه‌ي‌ ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش تبيين كند، ويژگي‌هاي اصلي آن را مشخص كند و اركان آن را بازشناسد. روش تحقيق تاريخي است و از فنون تاريخ‌شفاهي و سندپژوهي بهره گرفته شده است. نظام آموزش معماريِ دانشكده‌ي هنرهاي زيبا در دهه‌ي ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ش برنامه‌ي منسجم و مشخصي داشت. آتليه‌هاي معماري مكان اصلي وقوع و ظهور و بروز اين نظامِ آموزش بود. نظام آتليه‌اي نظامي مستقل و باز و آزاد بود كه روحيه‌ي رقابت در اركان آن جاري و ساري بود. استادْ رأس آتليه و مراد دانشجويان بود و بعد از او، دانشجويان سال‌بالايي طي سلسله مراتبي آموزش را عهده‌دار بودند. در اين شيوه‌ي آموزش، به جنبه‌هاي هنري و ظاهري معماري بيشتر اهميت داده مي‌شد. آتليه، مسابقات و شوراي قضاوت اركان اصلي اين نظام بودند. اين اركان مكمل هم بودند و در ارتباط با هم نظام آتليه‌اي را شكل مي‌دادند.