تبيين مفهوم آستانگي در بر هم‌كنش درون و بيرون محدوده‌ها در معماري

تبيين محدوده در معماري به مثابه ايجاد يك «درون» درميانه «بيرون» است، از آنجا كه پيوند با «بيرون» در يك محدوده گريزناپذير است، مي‌تواند منجر به محاق رفتن حيثيت «درون» محدوده شود. تلقي آستانگي به مثابه سازوكاري در ديالكتيك درون و بيرون به منظور تبيين حدود مكان‌ها، مجموعه‌اي از مهمترين يافته‌هاي اين تحقيق را رهنمون مي‌شود.  نقطه‌ي عزيمت در تدوين چارچوب نظري  اين پژوهش، اين پرسش اساسي است كه چگونه كاربست مفهوم آستانگي مي‌تواند منجر به تبيين حدود مكان در معماري شود. رويكرد پژوهش در اين مقاله كيفي و با روش توصيفيتحليلي و مبتني بر استدلال منطقي انجام شده است. براي اين منظور پس از تعريف محدوده و تحليلِ برهم‌كنشِ درون و بيرون، از طريق تحليل مفهوم ليميناليتي[i] به ارائه يك مدل نظري جهت احصاء حدود مكان،‌ اشاره خواهيم داشت. نتايج نشان مي‌دهد كه موضعِ «گذار» در سازوكار آستانگي تعيين‌كننده‌ي حيثيت انفصالي و اتصالي كرانه‌هاي يك محدوده است كه ذيل بينش مراتبي در اين مقاله، سه حالت تقابلي، تعاملي و متعالي را در ارتباط ميان محدوده‌ها فراهم مي‌آورد حالت‌هاي مذكور، به سبب نوع مطالبه خود از معماري نقش‌هاي متفاوتي را به مولفه‌هاي برسازنده‌ي محدوده مكاني تخصيص داده كه مي‌توانند تجربه در درون بودن كامل(يگانگي) تا بيرون بودن(بيگانگي) را در مدرِك، ايجاد و معيارهايي براي بسط محدوده‌ها مشخص كنند.