شناخت، تحليل و بررسي كاربرد هوش جمعي الگوريتم‌ بهينه‌سازي فيزاروم در معماري و شهرسازي

در سال‌هاي گذشته، الگوريتم‌هاي بسياري معرفي شدند تا به طور خاص مسائل بهينه‌سازي مختلفي در زمينه رشته‌هاي معماري و شهرسازي را حل كنند كه ردپاي طبيعت در اكثر اين الگوريتم‌ها به چشم مي‌خورد. انگيزه چنين الگوريتم‌هايي حل مسائل پيچيده‌ي مطرح مانند بهينه‌سازي انرژي، سازه، قطعات نما، حل چالش‌هاي موجود در طراحي گره‌هاي شهري، مسيريابي بهينه راه‌آهن و شريان‌هاي شهري، مديريت ترافيك و ديگر بحث‌هاي مرتبط در مقياس‌هاي خرد و كلان مي‌باشد. هدف اين پژوهش در گام نخست بررسي الگوريتم‌هاي هوش‌جمعي و در گام بعدي، سنجش رفتاري الگوريتم بهينه‌سازي فيزاروم در فرم‌يابي شبكه‌راه‌آهن‌شهري‌تهران با تعريف چهار پارامتر شامل گسل‎‌ها، بناهاي تاريخي، زيرگذرها و پل‌هاتقاطع‌ها، به عنوان موانعي براي رشد و مسيريابي در فضاي مسئله مي‌باشد. روش پژوهش حاضر، استدلالي و گردآوري مطالب مبتني بر روش كتابخانه‌اي جهت آشنايي با اصول و قوانين حاكم بر الگوريتم‌هاي هوش‌جمعي است. در ادامه نيز به كمك مدل‌سازي‌ها و شبيه‌سازي‌هاي نرم‌افزاري، به بررسي و سنجش رفتاري الگوريتم بهينه‌سازي فيزاروم در برخورد با موانع تعريف شده در فرم‌يابي شبكه‌راه‌آهن‌شهري‌تهران خواهد پرداخت. يافته‌ها و نقشه‌هاي خروجي حاصل از مسيريابي فيزاروم در فضاي مسئله حاكي از شناسايي درست موانع تعريفي و فرم‌يابي دقيق و البته بديعي از شبكه‌راه‌آهن‌شهري‌تهران است. الگوريتم بهينه‌سازي فيزاروم توانسته با دقت و بدون خطا، فرم‌يابي شبكه را بدون تقاطع با موانع تعريف‌شده انجام دهد.