سنجش كيفيت زندگي بر اساس شاخص شكوفايي شهري در شهر اردبيل

رشد شتابان شهري و توسعه نامتوازن و به تبع آن افزايش جمعيت شهرنشين ، شهرها را با چالش هاي جدي روبرو ساخته است. در همين راستا مدل شكوفايي شهري يك رويكرد جديد به رونق شهري و پايداري پيشنهاد مي كند و به دنبال راه حلي اساسي براي بهبود كيفيت زندگي است. در اين پژوهش با رويكردي تحليلي – توصيفي و با هدف سنجش و مقايسه كيفيت زندگي و عوامل موثر بر آن در مناطق مختلف شهر اردبيل به بررسي تاثيرات اين شاخص در بهبود شاخص شكوفايي شهري پرداخته شده است. براي رسيدن به هدف پژوهش از 18 زير معيار استفاده شده است. اطلاعات و داده هاي مورد نياز در اين پژوهش، با استفاده از منابع كتابخانه اي و آمارنامه سال 1395 گردآوري شده است. جهت تحليل، داده‌ها استانداردسازي شده و براي وزن دهي هر يك از شاخص ها از فرايند تحليل شبكه اي (ANP) استفاده شده است. سپس با استفاده از مدل پرومته، شكوفايي شهري براي هر كدام از مناطق چهارگانه شهر اردبيل امتياز‌بندي شده است. نتايج پژوهش نشان مي دهد مناطق 1 و 2 شهر اردبيل به لحاظ برخورداري از شاخص شكوفايي شهري بر اساس مولفه كيفيت زندگي در وضعيت نسبتا ضعيف و مناطق 3 و 4 در وضعيت ضعيف قرار دارند. هم‌چنين، رتبه بندي مناطق نشان مي دهد كه منطقه يك و منطقه چهار به ترتيب با داشتن مقدار امتياز برتري 50.69 و 49.16 داراي بيشترين و كمترين ميزان برخورداري از شاخص شكوفايي شهري بر اساس مولفه كيفيت زندگي هستند.