اثر شناوري در آب سرد و تحريك الكتريكي (TDCS) در دوره ريكاوري بر تغييرات لاكتات خون و عملكرد بعدي شناگران

هدف از پژوهش حاضر تعيين اثر شناوري در آب سرد و تحريك جريان مستقيم جمجمه‌ اي TDCS در دوره ريكاوري بر تغييرات لاكتات خون و عملكردي بعدي شناگران حرفه‌اي مرد بود. بدين منظور 20 شناگر مرد در دو روز با فاصله ۴۸ ساعت در محل آزمون حضور يافتند. هر روز شناي ۲۰۰ متر كرال سينه اجرا و پس‌ازآن آزمودني‌ ها در يكي از پروتكل‌هاي، روز اول تحريك آندي (با شدت 2 ميلي‌ آمپر) و گروه ساختگي، روز دوم شناوري در آب سرد (با درجه ) و بازيافت در خشكي قرار گرفتند. لاكتات خون قبل از اجراي آزمون (۲۰۰ متر شنا كرال) بلافاصله بعد از اجراي آزمون در طول پروتكل هر سه دقيقه تا انتهاي زمان ۱۵ دقيقه اندازه ‌گيري شد. در پايان براي سنجش تأثير روش هاي تحت بررسي روي عملكرد، اجراي شناي دويست متر تكرار گرديد. براي تجزيه‌وتحليل داده ها، از آزمون‌ها، تي وابسته، تحليل كواريانس، تعقيبي LSD و تحليل واريانس با اندازه گيري ‌هاي مكرر استفاده شد. نتيجه اين پژوهش نشان داد عملكرد شنا فقط در گروه TDCS بهبود معنا داري داشت، كاهش زمان ركورد (0/001=p). لاكتات خون در گروه شناوري در آب سرد كاهش بيشتري (0/001=p) نسبت به ساير گروه‌ها داشت.