بي‌خانماني استعلايي: ملالت و رمانتيسيزم در آثار «صادق هدايت»

بي خانماني استعلايي ناظر بر وضعيتي است كه در آن انسان، پيوندش با منابع معنابخش كه به هستي و بودنش معنا عطا مي كردند مي گسلد. انسان، فرزند زمان/مكاني معين است و هر رويدادي كه سامان آن پيوستار را برآشوبد، سوبژكتيويته را نيز برخواهد آشفت. هرگاه وضعيت سامان زمان/مكان، بحراني شود و منابع استعلايي معنابخش، از دسترس انسان خارج شوند، او به بيخانماني استعلايي دچار مي آيد. مهم ترين پيامدهاي بي خانماني استعلايي، ملالت و رمانتيسيزم است. انساني كه از زمان/مكانش واكنده شده و آنها را با خود بيگانه مي يابد، به ملالت دچار خواهد آمد و سيمايي ذهني از جهان، آنگونه كه مطلوبش است، درخواهد انداخت. رمانتيسيزم در حالت اخير و در خلال اين رؤيابيني رخ خواهد نمود. به اين اعتبار، صادق هدايت را نيز كه يكي از مهمترين نويسندگان تاريخ معاصر ماست و در يكي از بزنگاه هاي تاريخي مهم ما مي زيسته است، مي‌توان دچارآمده به بي خانماني استعلايي دانست.