نقش سرمايه اجتماعي در توسعه پايدار اجتماعي در مناطق مرزي شمال ايران مطالعه موردي: محلات شهر رشت

پايداري اجتماعي به‌عنوان يكي از سه بعد اصلي توسعه پايدار، جايگاه مهمي در برنامه‌ريزي‌هاي شهري دارد و يكي از عوامل موثر بر اين بعد سرمايه اجتماعي مي باشد. در اين راستا بازنگري در سياست هاي برنامه ريزي به منظور تقويت سرمايه اجتماعي امري اجتناب ناپذير است. اين پژوهش به‌منظور بررسي نقش سرمايه اجتماعي در توسعه پايداري اجتماعي محلات براي شهر مرزي رشت انجام شده است. پژوهش از نظر هدف كاربردي و از نظر روش توصيفي – تحليلي مي‌باشد جمع‌آوري داده‌ها به روش كتابخانه‌اي و ميداني بوده است. براساس مباني نظري و مدل مفهومي پژوهش سرمايه اجتماعي را به وسيله شاخص هاي روابط اجتماعي، اعتماد نهادهاي عمومي، حس تعلق به مكان و آگاهي براساس نظرات گروه خبرگان مورد سنجش قرار گرفته است. تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از معادلات ساختاري و به كمك نرم‌افزار ايموس انجام شده است. نتايج به‌دست آمده نشان داد كه شاخص حس تعلق به مكان با ضريب بيشترين اثر را بر سرمايه اجتماعي دارد و بعد از آن اعتماد نهادهاي عمومي با ضريب 71/0 در رتبه دوم قرار دارد و متغير روابط اجتماعي با ضريب و آگاهي با ضريب در مراتب بعدي اثرگذاري قرار دارند. و در مجموع سرمايه اجتماعي در محلات با ضريب (بتا) بر توسعه پايدار اجتماعي اين محلات تاثير مثبت دارد و رابطه اين دو متغير با هم معنادار مي‌باشد. به‌عبارتي ديگر با تقويت سرمايه اجتماعي توسعه پايدار اجتماعي نيز تقويت خواهد شد.