خود‌تنظيمي زيست‌محيطي؛ مفهوم، مباني و ابزارها (با نگاهي به حقوق ايران)

خودتنظيمي زيست‌محيطي به‌عنوان ابزار نوين قاعده گذاري زيست‌محيطي و در پاسخ به ناكارآمدي هاي دولت در تنظيم مقررات مربوط به محيط ‌زيست شكل گرفت كه با مبنا قرار دادن كثرت گرايي و پذيرش اصل حسن نيت و همكاري، قاعده‌مندسازي را به نهادهاي خصوصي آلاينده واگذار مي كند. محيط ‌زيست مفهومي جهاني است و نمي‌توان قاعده گذاري در اين حوزه را به سطح كشورها محدود كرد. بنابراين، خودتنظيمي نيز براساس آن‌كه در كشورها و توسط نهادهاي ملي انجام شود يا در سطح بين‌المللي، اَشكال متفاوتي را ايجاد مي كند و داراي مزايا و معايب متفاوتي است، اما به دليل ويژگي خاصي كه در حوزۀ محيط‌ زيست مطرح است، معمولاً مزاياي خودتنظيمي بيشتر و معايب آن با راه‌حل‌هايي قابل چشم پوشي است. در مقالۀ پيش رو تلاش شده است با تبيين مفهومي خودتنظيمي زيست‌محيطي و مزايا و معايب آن، روش نوين و مؤثرتري در قاعده گذاري زيست‌محيطي و همچنين امكان اعمال آن در ايران مطرح گردد.