اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني، ادراك درد و اينترلوكين 12 در بيماران مبتلا به مولتيپل اسكلروزيس

هدف: هدف پژوهش بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر تحمل پريشاني، ادراك درد و اينترلوكين 12 در بيماران مولتيپل اسكلروزيس بود. روش: پژوهش نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري سه ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماري شامل زنان مبتلا به ام اس عود كننده بهبود يابنده مراجعه كننده به مركز تحقيقات ام اس دانشگاه علوم پزشكي تهران در بيمارستان سينا در سال 1398 بود. 20 بيمار با نمونه گيري مبتني بر هدف انتخاب و به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش و گواه جايگزين شدند. گروه آزمايش، 8 جلسه 90 دقيقه اي هفتگي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد دريافت كرد و گروه گواه در ليست انتظار قرار گرفت. شركت كنندگان پرسشنامه تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (2005) و پرسشنامۀ چند وجهي درد وست هاونييل كرنز، ترك و رودي (1985) را تكميل كردند. روش آنزيم ايمونوسيورسانس (ELISA) براي اندازه گيري اينترلوكين 12 مورد استفاده قرار گرفت. داده ها با روش تحليل واريانس مختلط با اندازه گيري مكرر تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه درمان مبتني بر پذيرش و تعهد باعث افزايش تحمل پريشاني و بهبود مؤلفه هاي ادراك درد در بيماران مبتلا به ام اس در پس آزمون و پيگيري شد (p 0/001)، اما تأثير معناداري بر اينترلوكين 12 نداشت. نتيجه گيري: درمان مبتني بر پذيرش و تعهد مي تواند درمان مناسبي براي بهبود فاكتورهاي روانشناختي تحمل پريشاني و ادراك درد بيماران مبتلا به ام اس باشد، اما درمان مناسبي در جهت كاهش بيوماركرهاي زيستي نظير اينترلوكين 12 در اين بيماران نيست.