پهنه‌بندي رطوبت نسبي استان سيستان بلوچستان با استفاده از تصاوير سنجنده MODIS

هدف اين پژوهش ارائه روشي بر مبناي الگوريتم هاي جهاني و تجربي جهت برآورد رطوبت نسبي در استان سيستان و بلوچستان است. بدين منظور از تصاوير ترا موديس و از محصولات (MOD05, MOD07) مربوط به بازده زماني 10 ساله (1 ژانويه 2009 تا 31 دسامبر 2018) در شرايط بدون ابر به‌عنوان داده هاي منتخب استفاده شد. براي اعتبار سنجي لايه هاي به‌دست‌آمده (دماي نزديك سطح زمين، فشار سطح زمين، آب قابل بارش TPW و رطوبت نسبي)، داده هاي ايستگاه زميني و راديوساند مورداستفاده قرار گرفت. مقدار R2 و REMS لايه‌هاي ثبت‌شده از سنجنده و داده هاي زميني قابل‌ قبول بودند و داده هاي سنجده هم‌خواني مناسبي با اندازه گيري هاي ايستگاه هاي زميني داشتند. نتايج به‌دست‌آمده حاكي از اين هستند كه عامل ارتفاع نقش تعيين‌كننده‌اي در فرا سنج دما دارد. حداقل مقدار آب قابل بارش، 6 ميلي متر در مناطق خاش، مير جاوه و سراوان در فصل سرد سال و حداكثر آن با 49 ميلي متر در مناطق ساحلي در فصل گرم سال ثبت‌شده است. ميزان متوسط رطوبت نسبي در فصل سرد سال در كل استان در حالت تعادل قرار دارد ولي در فصل گرم سال از حالت تعادل خارج مي‌شود كه در سواحل درياي عمان بالاي 60 درصد و در مركز استان (خاش، مير جاوه و زاهدان) كمتر از 10 درصد است.