بررسي سطوح مختلف كم‌آبياري بر عملكرد و كارايي مصرف آب گياه استويا (Stevia rebaudiana Bertoni) در محيط‌ هاي گلخانه و مزرعه

ايران با متوسط بارندگي 230 ميلي متر در سال، در زمره مناطق خشك و نيمه خشك جهان طبقه بندي مي شود كه با بحران آب روبرو است. از آن جا كه منابع آبي با كيفيت مطلوب براي آبياري محصولات در جهان محدود است، لذا استفاده از كم آبياري به عنوان روشي براي كاهش مصرف آب در آينده امري ضروري است. گياه استويا به عنوان گياهي با اثرات دارويي و ضد ديابت، بومي منطقه كوهستاني آمامبي واقع در مرز برزيل و پاراگوئه است كه در ايران در شيراز و اصفهان به صورت انبوه كشت مي‌شود. گليكوزيد‌هاي دي‌ترپني موجود در اين گياه (عامل اصلي ايجاد طعم بسيار شيرين در عصاره‌هاي گياه) تا 300 برابر شيرين‌تر از شكر مي‌باشند كه در صنايع دارويي و غذايي كاربرد دارند. در اين پژوهش، به منظور بررسي تاثير كم آبياري بر عملكرد محصول استويا، تيمارهاي آبياري شامل 100 (تيمار شاهد) 80، 60 و 40 درصد نياز آبي گياه مورد نظر قرار گرفتند. اين آزمايش در سه تكرار و در محيط گلخانه و مزرعه در سال هاي 1395 و 1396 انجام شد. نتايج تحقيق نشان داد كه آستانه تحمل گياه استويا به كم آبياري براي جلوگيري از كاهش عملكرد برگ و قند در محيط گلخانه به ترتيب حدود (3.2 و 3.1) و (0.94 و 0.83) و درمزرعه تحقيقاتي (3.3 و 3.1) و (1.12 و 0.98) برابر درصد كم آبياري در سال اول و دوم كشت مي‌باشد.