ارزيابي اثربخشي زئوپلانت و بيوچار ضايعات نيشكر بر ميانگين وزني قطر خاكدانه‌ها و حدود آتربرگي خاك‌هاي آلوده به مواد نفتي

يكي از مهمترين آلاينده ها ي آلي، هيدروكربن هاي نفتي هستند كه غالباً از طريق صنايع نفت وارد محيط زيست پيراموني مي شوند. در اين پژوهش تأثيرات زئوپلانت و زغال زيستي باگاس به عنوان اصلاح‌كننده‌هاي آليمعدني و آلي بر برخي از ويژگي‏هاي فيزيكي و مكانيكي خاك‏هاي آلوده، در محدوده‏ي ميدان نفتي اهوازمنطقه ي بهره برداري نفت و گاز كارون ارزيابي شد. پس از بازديد‏هاي ميداني و نمونه برداري به روش سيستماتيك كاملاً تصادفي درون بلوك، نمونه‏هاي خاك مناطق آلوده به هيدروكربن هاي نفتي، به گلدان منتقل و سپس تيمارهاي آزمايشي در سطوح 2، 4 و 6 درصد وزني به خاك افزوده شدند. نمونه‏ خاك هاي آلوده، براي مدت زمان 100 روز انكوباسيون شدند و در طول دوره ي انكوباسيون رطوبت خاك در سطح 25 و 50 درصد ظرفيت زراعي (FC) تنظيم گرديد. پس از اتمام دوره ي انكوباسيون پارامتر‏هاي پايداري خاكدانه، شاخص تردي خاكدانه، حدود آتربرگ و كلاس آبگريزي خاك اندازه گيري شد. نتايج نشان داد در اثر افزودن زئوپلانت با سطح 6 درصد و رطوبت 50 درصد FC، ميانگين وزني قطر خاكدانه ها (MWD) از 3/1 ميلي‌متر در تيمار شاهد به حدود 6/0 ميلي‌متر كاهش يافته است. براي هر دو تيمار، با افزايش سطح تيمار، شاخص تردي افزايش يافت كه اين افزايش در سطح رطوبتي 50 درصد FC بيشتر بوده است؛ وليكن در سطح 6 درصد، كاهش در شاخص تردي خاكدانه مشاهده شده است. افزودن زغال زيستي در سطوح 2 و 4 درصد، MWD را كاهش داده است؛ درحالي‌كه افزودن 6 درصد زغال زيستي منجر به افزايش MWD، به عنوان شاخص پايداري خاكدانه اي شده است. نتايج نشان داد كه افزودن تيمارهاي زئوپلانت و زغال زيستي باگاس سبب افزايش رطوبت حدرواني و حدخميري خاك و در نتيجه كاهش شاخص خميرايي (Plastic index, PI) شده اند. در مجموع، تيمارهاي آليمعدني بر روي ويژگي هاي فيزيكي و مكانيكي خاك تأثيرگذار بوده است. بدين ترتيب نياز است مقدار و چگونگي افزودن تيمارها به خاك لحاظ شده و به عنوان راهكاري مديريتي در هرم تصميم گيري ديده شود.