بررسي اثر تغييرات كاربري اراضي بر فرسايش خاك و توليد رسوب در حوضه رامهرمز با استفاده از طبقه‌بندي شيءگرا و مدل RUSLE

فرسايش خاك يك مشكل جهاني است كه منابع آب و خاك را تهديد مي كند و تغييرات كاربري اراضي يكي از عوامل مهم در فرسايش خاك مي باشد. هدف اين پژوهش ارزيابي اثر تغييرات كاربري بر فرسايش خاك و توليد رسوب در حوضه رامهرمز در استان خوزستان مي باشد. براي اين كار از تصاوير ETM+ (2002) و OLI (2019) ماهواره لندست استفاده شد. ابتدا تصاوير ماهواره اي با الگوريتم ماشين بردار پشتيبان (SVM) روش شيءگرا طبقه بندي شده و تغييرات كاربري در سال هاي 20192002 بررسي گرديد. سپس فرسايش خاك با استفاده از مدل RUSLE محاسبه شده و ميزان بار رسوب در منطقه برآورد گرديد. نتايج پژوهش نشان داد كه مناطق مسكوني، اراضي باير و زراعت ديم به ترتيب به ميزان 3520.86، 7041.72 و 5281.29 هكتار افزايش مساحت داشته و پهنه هاي آبي، مراتع و زراعت آبي به ترتيب 1760.43، 12323.02 و 1760.43 هكتار از مساحت خود را از دست داده اند. نتيجه تغيير اين مساحت ها كاهش پوشش طبيعي خاك و افزايش فرسايش در منطقه بوده است. با درنظرگرفتن حد خاكسازي حدود يك تن در هكتار در سال ملاحظه گرديد كه براي سال 2002 حدود 43.24 درصد و براي سال 2019 حدود 64.99 درصد از مساحت منطقه مقدار فرسايش از حد قابل قبول بيشتر بوده است. نتايج محاسبات روش هاي نسبت تحويل رسوب نيز نشان داد ميزان نسبت تحويل رسوب بين 0.07 تا 0.28 و حداكثر بار رسوب بين 0.18 تا 0.63 تن در هكتار در سال متغير است. بنابراين نتايج اين پژوهش، لزوم پرداختن به مسأله فرسايش خاك در منطقه و ارائه راهكارهاي مديريتي را روشن مي كند.