پديدار شناسي مدني و مطالعات توسعه

در ايران به چرائي عدم موفقيت برنامه‌هاي توسعه، پاسخ‌هاي مختلفي داده شده، اما توجهي به اهميت «مباني فكري توسعه» نشده است. اين در حالي است كه نظريه‌پردازي در باب «توسعه»، در آغاز در مكاتبي چون اقتصاد رشد و مدرنيزاسيون كه مبتني بر مفروضات پارادايمي «علم سياست پوزيتيويستي» و «علم اقتصاد كلاسيك» پردازش شد. اين ابتناء، از يكسو تضمنات نظري و عملي خود را دارد و از سوي ديگر، بي توجهي به آن تبعات معيني براي توسعه انديشي در بر خواهد داشت. در چند دهه اخير، نظريه‌هاي جديد توسعه همچون نظريه‌هاي «اخلاق توسعه» و «توسعه انسان»، به صراحت با رجوع و اتكاء به مباني فكري متفاوت از نظريه‌هاي پيشين توسعه به دو پاراديم مدني، يعني «پارادايم عرصه عمومي» و«پارادايم بازار» تاسي جسته و هنجارهائي چون «عدالت»، «آزادي»، و«زندگي خوب» را وارد مباحث توسعه كرده‌اند. اما، در نهايت تنش ميان اين دو پارادايم مدني نظريه‌هاي جديد را نيز دچار تنش كرده است در اينجا «پديدارشناسي امر مدني» بعنوان نوعي مبناي فكري – فلسفي كه مي‌تواند با توجه به اقتضائات زمينه و زمانه، تمهيدگر توسعه انديشي در ايران فارغ از تنش حاصل از دوگانه مدني مذكور باشد، مطرح شده است.