صلاحيت‌هاي شوراهاي محلي و اصول حاكم بر ارتقايِ كاركرد آنها در جمهوري اسلامي ايران مطالعه مورديِ شوراهاي اسلامي شهر و روستا

در جمهوري اسلامي ايران به‌عنوان يك نظام مردم‌سالاري ديني توجه قابل‌ملاحظه‌اي به نهادهاي محلي و نقش‌آفريني آنها در نظام تصميم‌گيري كشور شده است. يكي از اين نهادها، شوراهاي اسلامي است كه در تمامي سطوح حكمراني فروملي از روستا گرفته تا شوراي عالي استانها بر مبناي انتخاب مردم تشكيل مي‌شوند. در اين مقاله با بهره‌گيري از روش تحليل محتواي كيفيِ اسناد و روند اجراي آنها طي بيست سال اخير، در پي پاسخ به اين پرسش مهم هستيم كه چه اصولي را مي‌توان از محتواي صلاحيت‌هاي شوراهاي اسلامي شهر و روستا به‌عنوان شوراهاي محلي در جمهوري اسلامي ايران استخراج و استنباط كرد، به گونه اي كه به ارتقاي كاركرد آنها بيانجامد؟ در پاسخ به اين پرسش، استدلال مي‌شود كه صلاحيت شوراهاي محلي مجال شناسايي اصول راهبر براي ارتقاي كاركرد اين نهادها را كه وجه مشتركِ آنها را مي‌توان در اصل تمركززدايي خلاصه كرد فراهم مي سازد. يافته هاي اين پژوهش نشان مي‌دهد شناسايي اصول مستخرج از صلاحيتِ شوراهاي محلي از حيث پژوهشي سرمنشأ دستوركار جديد پژوهشي در مورد يافتن راهكارهاي اجرايي براي تحقق آنهاست و از سوي ديگر، از اين اصول مي‌توان براي ترميم كاستي‌ها و خلاء‌هاي قوانين موجود و رفع نارساييِ احتماليِ سياستگذاري‌هاي مرتبط با آنها بهره جست.