پاێه‌مووري (رثا) در ادبيات شفاهي كردي جنوبي

مرثيه‌سرايي از گونه‌هاي موجود و رايج در ادبيات اكثر زبان‌ها و گويش‌هاست. ادبيات كردي جنوبي نيز كه با گويش‌هاي كلهري و فَيلي شناخته مي‌شود، از كاربرد اين نوع ادبي به دور نمانده است. در نوعي از مرثيه كه در ابيات كردي جنوبي اصطلاحاً «پاێه‌مووري» يا «مور» نام دارد، افتخارات، خصلت‌هاي پسنديده، گاهي ويژگي‌هاي ظاهري و ديگر ويژگي‌هاي نيكِ عزيز از دست‌رفته بر شمرده مي‌شود؛ گاهي نيز گوينده در لابه‌لاي اين يادكرد، براي مصائب خود به لابه و زاري مي‌پردازد. زن، مرد خانه و كودك، از جمله منسوبانِ از دست‌رفتۀ فرد هستند كه در مرثيه‌هاي كردي جنوبي از  آن‌ها نام برده مي‌شود. نويسندگان اين پژوهش، با بررسي‌هاي ميداني در ميان مردان و زنان كهنسال – به‌عنوان حافظان اصلي سوگ‌سروده‌ها اين مويه‌ها را گردآوري كردند و به‌منظور تبيين «مور» به‌عنوان يكي از نمودهاي فرهنگي، ضمن دسته‌بندي، به بررسي مضامين و تبيين و تحليل آن‌ها پرداختند.