اثر تمرين هوازي بر بيان شاخص‌هاي هيپرتروفي و آتروفي ميوكارد موش‌هاي صحرايي

زمينه و هدف: سنتز و تخريب پروتئين فرآيندهاي تنظيم شده پويايي هستند كه ميزان افزايش يا از دست دادن توده عضلات را كنترل مي‌كند. با اين وجود، مكانيزم مؤثر بر هيپرتروفي قلبي ناشي از فعاليت ورزشي مبهم است، لذا هدف از مطالعه حاضر تعيين و بررسي اثر تأثيرات تمرين هوازي بر بيان شاخص‌هاي هيپرتروفي و آتروفي ميوكارد موش‌هاي صحرايي نر بود. روش بررسي: در اين مطالعه تجربي كه در سال 1397 انجام شد، 16 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار ده هفته‌اي با وزن 19.32 ±299.74 گرم وارد مطالعه شدند و به طور تصادفي به دو گروه كنترل و تمرين تقسيم شدند. گروه‌ تمرين به مدت شش هفته برنامه تمرين هوازي(10 تا 18 متر در دقيقه، 40ـ10 دقيقه در روز، پنج روز در هفته) را روي نوارگردان انجام دادند. در پايان هفته ششم نمونه بافت قلب جمع‌آوري شده و براي بررسي بيان ژن‌ها(پروتئين كيناز فعال شده با ميتوژن، پروتئين جعبه سرچنگالي 3Oa، آتروژين ـ1 و عضله انگشت حلقه 1) استفاده شد. داده‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از آزمون‌هاي آماري شاپيروـ ويلك و تي مستقل تجزيه و تحليل شدند. يافته‌ها: شش هفته تمرينات هوازي باعث افزايش معني‌داري در سطوح پروتئين كيناز فعال شده با ميتوژن بافت قلبي شد(0.014=p). هم‌چنين مقادير پروتئين جعبه سرچنگالي 3Oa (0.022=p)، آتروژين ـ1 (0.032=p) و عضله انگشت حلقه 1 (0.028=p) گروه تمريني كاهش معني‌داري نشان داد. نتيجه‌گيري: تمرين هوازي با بهبود در شاخص‌هاي مؤثر بر اندازه عضله قلب، باعث بهبود ساختار قلب شده و احتمالاً عملكرد قلب را بهبود مي‌بخشد.