ارتباط يافته‌هاي آزمايشگاهي خون بند ناف با سپسيس زودرس نوزادي

سابقه و هدف: پيدا كردن يك يا تركيبي از بيوماركرهاي كارآمد براي پيش بيني سپسيس زودرس نوزادي بسيار حائز اهميت است. از سوي ديگر استفاده از نمونه‌خون بند ناف در بررسي‌هاي آزمايشگاهي ضمن سادگي و در دسترس بودن، بيانگر شرايط متابوليكي نوزاد هم مي‌باشد. هدف از اين مطالعه تعيين و بررسي ارتباط يافته‌هاي آزمايشگاهي خون بند ناف با سپسيس زودرس نوزادي بود. روش بررسي: اين مطالعه توصيفي‌ـ تحليلي، از نوع مقطعي بود كه در آن 180 نوزاد شامل: 90 نوزاد مشكوك به سپسيس زودرس(گروه يك) و 90 نوزاد سالم(گروه دو)، كه بين بهمن ماه سال 1393 تا 1394 در بخش‌هاي نوزادان و مراقبت ويژه نوزادان بيمارستان كوثر، مورد ارزيابي قرار گرفتند. اطلاعات مربوط به كليه نوزادان در يك چك ليست شامل جنس، وزن هنگام تولد، سن حاملگي، تعداد گلبول‌هاي سفيد خون، درصد نوتروفيل، ميزان رسوب اريتروسيت(ESR) و مقدار پروتئين واكنشي C (CRP)، جمع‌آوري شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌هاي آماري تي مستقل، تي جفت، من ـ ويتني و ويلكاكسون تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: ميانگين ميزان رسوب اريتروسيت(ESR) و تعداد نوتروفيل در گروه مشكوك به سپسيس، به طور معني‌داري بالاتر از نوزادان خوش حال بود. ميانگين سطح CRP خون بند ناف نوزادان در گروه مشكوك به سپسيس، كمي ‌بالاتر از نوزادان خوش حال بود، وليكن از لحاظ آماري افزايش چشم‌گيري در سطح CRP خون بند ناف نوزادان گروه مشكوك به سپسيس، مشاهده نشد. نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه به كارگيري تست‌هاي آزمايشگاهي مورد استفاده در اين مطالعه همراه با يكديگر به عنوان فاكتور پيش بيني كننده در تشخيص سپسيس زودرس نوزادي قابل اعتماد مي‌باشند. ميانگين ميزان رسوب اريتروسيت (ESR) و نوتروفيل در گروه مشكوك به سپسيس، به طور معني‌داري بالاتر از نوزادان خوش حال بود. ميانگين سطح CRP خون بند ناف نوزادان در گروه مشكوك به سپسيس، كمي‌بالاتر از گروه خوش حال بود.